เกือบ 5 ทุ่มของคืนวันศุกร์ที่ 13 ศุกร์ 13 ที่ฝรั่งว่ากันว่าเป็นคืนปล่อยผี แต่ที่นี่เมืองไทย ความเชื่อแบบฝรั่งคงไม่ลามมาถึงนี่(มั้ง)
แม้จะคิดอย่างนั้น แต่ใจก็อดระแวงไม่ได้ว่ามันจะเป็นอย่างนั้นจริงๆหรือเปล่าน๊ะ
หลังจากข่มความกลัวและลืมความคิดบ้าๆได้แล้ว ผมขึ้นชั้นสองไปอาบน้ำ แต่งตัว ปะแป้ง
หลังจากทำธุระส่วนตัวเสร็จแล้ว ตั้งใจจะลงมาดูทีวีที่ชั้นล่าง ขณะที่ก้าวขาเหยียบันไดขั้นแรกกลิ่นสาปสะบัดเข้าเต็มรูจมูกจนทำผมต้องสะบัดหน้า ผมเหลือบมองไปชั้นล่าง มันมืดมาก ได้ยินเสียงครืดๆตรงหน้าประตู ..ผมใจคอไม่ค่อยดี แต่มีทางเลือกไม่มากนัก เพราะโทรศัพท์และสวิตช์ไฟอยู่ตรงหน้าประตูชั้นล่าง
ผมข่มใจกัดฟันก้าวลงบันไดฉับๆ ๆ ..กลิ่นมันแรงขึ้นเรื่อยๆที่ผมลงมาชั้นล่าง
ก้าวอีกแค่ขั้นเดียวผมก็จะโผล่หน้าถึงประตูชั้นล่างอันเป็นที่่มาของเสียงและกลิ่นที่เหม็นบัดซบนั่น
ถึงลืมตาก็เหมือนหลับตา เพราะมันมืดมาก ผมใช้ความคุ้นชินเดินดิ่งไปหาปลั๊กไฟ…
พอมือแตะปลั๊ก..และความสว่างไสวปรากฏกายทั่วบ้านเท่านั้น..พระเจ้าช่วย!!!
จิ๊กกี๋หมาหูเน่านอนทอดกายหน้าพัดลม..
กลิ่นถูกพัดลมขนาดใหญ่พัดพาไปทั่วหมู่บ้าน และเสียงนั่นมาจากม่านที่ถูกพัดลมดูดมาติด