เวลาเย็นๆโพล้เพล้ ผมเตร่จนกลับมาถึงหอ
น่าแปลก..วันนี้เด็กๆหน้าตึกหายไปไหนหมด
เจ๊ปิดร้านเร็วกว่าปกติ
ไฟหน้าตึกเสีย ติดๆ ดับๆ
ดีที่ลิฟต์ยังใช้งานได้อยู๋
กดลิฟต์ไปยังชั้นสี่
ลิฟต์เคลื่อนตัวไปอย่างช้า ๆ
พอประตูเปิด มีผู้หญิงคนหนึ่งยืนรอจะใช้ลิฟต์ เธอผมยาว เสื้อผ้าชุดขาว
ดูหน้าเธอซีด ๆ แต่ผมไม่ใส่ใจ
ผมเดินมาที่ห้องตัวเองอย่างเหนือยๆ ห้องข้างๆ เปิดประตูอ้า มีคนพลุกพล่าน
ผมพยายามจะไม่สนใจ พยายามจะเดินจ้ำๆให้ผ่านๆไป แต่พอจะผ่านห้องดังกล่าวไป
พอดีกับมีการยกของใหญ่ชิ้นหนึ่งออกขวางทางเดินพอดี
ผมเริ่มสังเกตเห็นว่า คนพลุกพล่านในห้องนี้ เป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจ กับ พี่ๆมูลนิธิปอเต็กตึ้ง
และของขนาดใหญ่ที่เขายกออกมานั้น มีผ้าขาวปิดคลุมอยู่ ถ้าไม่โง่จนเกินไปก็พอจะเดาออก มันคือ ศพ
เกิดอะไรขึ้น?
ช่างบังเอิญเหลือเกินผ้าปิดหน้าผู้ตายเผยอออกขณะที่ผ่านมาหน้าผม
ผมตกใจ..ศพนั้น เป็นสตรี ผมยาว และชุดขาว
ถึงไม่ได้สังเกตแต่ก็พอจำได้ เธอคือคนๆเดียวกับที่ผมสวนทางหน้าลิฟต์!!