บังเอิญเหมือน
“ฮัลโหล..โป้งเหรอ?”“………..”“ฮัลโหล”“คุณเป็นใคร ทำไมถึงรู้จักชื่อผม”“เฮ้ย..โป้ง กูไง เชียร วิเชียร เผ่าพงศ์พันธ์”“เชียรไหนว่ะ ไม่รู้จัก คุณโทรผิดแล้ว” เขาถือโทรศัพท์อย่างงง ก่อนเลื่อนรายชื่อเพื่อนคนต่อไป“ฮัลโหล..”“ฮัลโหล”“เสริฐใช่มั้ย”“???”“ผมเอง เชียร วิเชียร เพื่อนสมัยเรียนของนาย”“เฮ้ย..บ้าป่าว ผมไม่เคยมีเพื่อนชื่อวัดๆอย่างนี้ เชียร เชินไร วู้ ผมไม่มีเวลาว่างมานั่งคุยกับคนแปลกหน้าหรอกนะครับ ต้องรีบเข้าประชุม” “ฮัลโหล..สมชายใช่มั้ย”ลองดูอีกคน“เฮ้ย..มึงเป็นใคร ทำไมมึงใช้โทรศัพท์เมียกู มึงเป็นชู้เมียกูใช่มั้ย มึง ๆ”“เปล่า นี่โทรศัพท์กู ทำไมคุณถึงพูดอย่างนั้นละครับ สมชาย คุณไม่รู้จักกูจริงๆเหรอ” เขาเผลอพูดหยาบบ้างอย่างลืมตัว“มึงยังจะกวนตีนกูอีก..”ปิ๊ด..ด เขารีบกดวาง สมชายเพื่อนเขาไม่ใช่คนวู่วามและหยาบช้าอย่างนี้ เขาเริ่มงงกับชีวิต หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาใหม่ หลังจากวางลงเมื่อเริ่มงงๆกับชีวิต“มันเกิดอะไรขึ้นว่ะเนี่ย”และแล้ว เขาก็คิดถึงเพื่อนที่สนิทที่สุด ตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบันพรเลิศ พรเลิศ คือเพื่อนที่เขาเคยช่วยเหลือตอนถูกเด็กเกเรรังแก มันน่าจะจำเราได้“ฮัลโหล..เลิศใช่มั้ย”“ใช่ คุณเป็นใคร?”“เฮ้ย กูเอง เชียร”“???”“เชียรไหนครับ ผมไม่รู้จักคุณ ขอโทษนะครับ ผมต้องวางหูแล้ว” เขายืนงงๆ อีกครั้ง ช่วงนี้เขาเจอแต่เรื่องแปลกๆ เมื่อวานแฟนสาวที่คบกันมา 7 ปี มาบอกเลิก ด้วยเหตุผลงี่เง่า เราเข้ากันไม่ได้ ทั้งๆที่เข้าออกกันมาตั้ง 7 ปีแล้ว งานที่เขาทำมากว่า 5 ปี ก็เกิดมีปัญหา เขาลาออกจากงานด้วยสปิริต และตอนนี้เขากำลังเผชิญกับความแปลกอีกเรื่องหนึ่ง จำนวนรายชื่อในโทรศัพท์ที่เขาใช้มาตลอด กลับไม่มีใครรู้จักเขาเลย หรือว่าโนเกีย 3210 เล่นตลกอะไรกับเขา ท่ามกลางความงุนงง เขาใจชื้นเมื่อโทรศัพท์ดังขึ้น สงสัยเป็นเพื่อน แฟน เอ..หรือว่าบอส“ฮัลโหล”“มึงบอกมานะ มึงอยู่อยู่ไหน มึงมีอะไรกับเมียกูแล้วใช่มั้ย …มึง ๆ กูจะฆ่ามึงงงงงง” ปิ๊ด..ด เขากดวางและปิดเครื่องโทรศัพท์ เขาเดินไปตามถนนอย่างคนสิ้นหวัง มาหยุดอยู่ตรงสะพานข้ามแม่น้ำเจ้าพระยา ที่ด้านล่างคือสายน้ำอันเชี่ยวกราด เขาดึงเนคไทให้เรียบร้อย จัดทรงผมให้เรียบแปร้ เสื้อยัดเข้าในกางเกง“ถึงแม้จะตายก็ขอตายอย่างคนเรียบร้อยและดูดี เผื่อได้ออกทีวี เขาจะได้ไม่เซ็นต์เซอร์” เขาปีนขึ้นไปนั่งบนขอบสะพาน ห้อยขาลง และเหม่อลอย“พ่อครับ แม่ครับ ผมกำลังจะไปเยี่ยมนะครับ” น้ำตาไหลอาบแก้ม“ผมไม่มีอะไรเหลือแล้ว….ลาก่..”“เดี๋ยว..ว” มีเสียงหนึ่งดังมาจากด้านหลัง คงเป็นพลเมืองดี มาคัดค้านการกระทำครั้งนี้แน่เลย“ไม่ต้องมาห้ามผม ผมไม่มีอะไรเหลือแล้ว” เขาโวยวาย โดยที่ไม่หันไปมอง“คุณจะทำอะไรก็เรื่องของคุณ…