406

นิดา หญิงสาวที่พึ่งก้าวขาเข้ารั้วมหาวิทยาลัยปีแรก รู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างยิ่งที่จะได้ใช้ชีวิตแบบนักศึกษาอย่างเต็มตัว เมื่อพ่อแม่อนุญาตให้เธอย้ายไปอยู่หอพักที่ตั้งอยู่ใกล้ๆมหาวิทยาลัย เพราะทนต่อการรบเร้าของเธอไม่ไหว กอรปกับการเดินทางไปเรียนที่ไกล จึงเป็นเหตุผลเพียงพอ

มันเป็นอพาร์ตเมนต์ไม่เก่ามาก แต่ไม่น่าจะต่ำกว่า 5 ปี สูง 4 ชั้น เธอได้ห้องที่อยู่ชั้น 3 ข้อดีของหอนี้ คือ อยู่ใกล้มหาวิทยาลัยเพียงป้ายรถเมล์เดียว ประตูเข้าหอพักใช้สมาร์ทการ์ด เป็นหอหญิงล้วน ไม่อนุญาตให้ผู้ชายเข้าหลัง 1 ทุ่มไปแล้ว แต่ข้อเสียเพียงอย่างเดียว คือห่างจากตลาดจึงทำให้หาซื้อของกินค่อนข้างลำบาก แต่นั่นไม่ใช่อุปสรรค

หลังจากย้ายข้าวของเครื่องใช้ที่จำเป็น สมุดหนังสือ ตู้เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว เธอก็เข้ามาอยู่ โดยถือฤกษ์วันพฤหัสบดี ซึ่งถือว่าเป็นวันครู (เธอเกิดวันอาทิตย์ โบราณว่า วันอาทิตย์เป็นมิตรกับวันครู) เป็นวันเข้านอนวันแรก

คืนแรกผ่านไปด้วยดี แม้จะนอนไม่ค่อยหลับ เนื่องจากแปลกที่แปลกทาง ซึ่งถือเป็นเรื่องปกติสำหรับเธอ

เนื่องจากยังไม่เปิดเทอม เธอจึงใช้เวลาที่เหลือสร้างความคุ้นเคยกับหอแห่งใหม่ หาต้นไม้มาปลูกบ้าง ติดโปสเตอร์บ้าง จนห้องเล็กๆ น่าอยู่ขึ้นมาทันที เธอเริ่มรู้สึกชอบห้องนี้โดยลำดับ

หลังจากนอนสร้างความเคยชินจนหนึ่งครบหนึ่งอาทิตย์ เธอบอกพ่อกับแม่ว่าไม่ต้องเป็นห่วง เธอชอบที่นี่มาก แม้ยังไม่มีเพื่อนใหม่ เพราะยังไม่เปิดเทอม แต่เธอรู้สึกตื่นเต้น และหวังว่าทุกอย่างจะเป็นไปด้วยดี..

พอเข้าอาทิตย์ที่สองของหอพักใหม่..คืนหนึ่ง ท่ามกลางความเงียบสงัด มีเสียงหนึ่งทำให้เธอสะดุ้งตื่นกลางดึก ราวๆ เที่ยงคืนถึงตีหนึ่ง  มันเป็นเสียงคนคุยกัน และยกย้ายข้าวของ อันที่จริงเสียงก็ไม่ได้ดังมาก แต่เนื่องจากเป็นกลางคืนที่เงียบสงัด เธอจึงได้ยินเกือบจะชัดเจน

เธอพยายามเงี่ยหูฟังว่าเสียงนั้นมาจากไหน มันดังขึ้นและค่อยลง ดังขึ้น ค่อยลง จนเงียบสนิท และมีเสียงปิดประตู มันเป็นเสียงจากห้องข้างบน ชั้น 4 ซึ่งอยู่ตรงกับห้องของเธอ แต่คนละชั้น ห้อง 406

เธอพยายามคิดในแง่ดี ห้องข้างบนคงกำลังจัดห้อง หรือย้ายออก หรือไปต่างจังหวัด หรืออะไรก็แล้วแต่ที่ไม่ใช่ขโมยแน่ๆ  เธอยิ่งมั่นใจว่าความคิดเธอถูกต้อง เพราะตอนเช้า ไม่มีใครพูดถึงเรื่องขโมย

คืนวันต่อมา เธอยังคงได้ยินเสียงแบบเดิมนั้นอีก และได้ยินในเวลาเดิม ๆ มันเป็นเสียงลากโต๊ะจากซ้ายไปขวา จากระเบียงไปยังประตู เสียงพูดคุยเบาๆ เสียงของเล็กๆน้อยๆร่วงกระทบพื้น และเสียงสุดท้าย คือเสียงปิดประตู!

ทีแรกเธอไม่ใส่ใจ แต่เริ่มทนไม่ไหว เมื่อเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นติดต่อกัน 1 อาทิตย์

เย็นวันหนึ่ง ไม่รู้อะไรดลใจให้เธอเดินขึ้นไปชั้น 4 และตรงไปยังห้อง 406 ประตูห้องถูกปิดสนิทด้วยกลอนขนาดใหญ่ เธอยืนหน้าห้องอย่างพิจารณาราวกับต้องการจะมองทะลุให้เห็นข้างในนั้น เมื่อคิดไม่ออกว่าตัวเองขึ้นมาทำอะไรบนชั้นนี้ จึงหันหลังกลับ

ขณะที่เธอหันหลังเดินจากไปนั้น

“คุณคะ?” เสียงหนึ่งเรียกเธอ เธอรีบหันไปอย่างแตกตื่น ไม่คิดว่าจะมีใครอยู่แถวนั้นด้วย
เมื่อเธอหันกลับไป เจ้าของเสียงเป็นหญิงวัยกลางคนที่อยู่ห้องถัดไป เธอกำลังจะเอาขยะไปทิ้ง เห็นนิดายืนอยู่หน้าห้องจึงเอ่ยถาม

“คุณรู้จักกับผู้หญิงที่อยู่ห้องนี้เหรอ?” หญิงกลางคนถาม
“เปล่าค่ะ หนู เอ่อ..หนู” เธอไม่รู้จะให้คำตอบยังไง เพราะเธอเองก็ไม่รู้ว่าเธอกำลังหาอะไรอยู่ นอกจากอยากรู้ต้นกำเนิดของเสียงยามค่ำคืน

“ฉันก็นึกว่าคุณรู้จักกับเธอเสียอีก เธอน่าสงสารนะ อยู่คนเดียวจนนาทีสุดท้ายของชีวิต” หญิงกลางคนกล่าวอย่างเลื่อนลอย

“นาทีสุดท้ายของชีวิต? หมายความว่าอย่างไรคะ?” นิดาละลำละลักถาม

“อ่าว แสดงว่าเธอพึ่งย้ายมาอยู่ใหม่ละสิ เจ้าของห้องนี้นะ เสียชีวิตมาเดือนกว่าแล้ว ตั้งแต่เธอตาย ห้องนี้ก็ถูกปิดตายมาตลอด”

นิดาปากคอสั่น พูดอะไรไม่ออก ในหัวเธอมีแต่เสียงลากโต๊ะ และเสียงพูดคุยเบาๆ ในยามค่ำคืน  เธอรีบหันหลัง เดินลงบันได และกลับเข้าห้องของตัวเอง และเย็นวันนั้นเอง เธอยอมเสียเงินมัดจำล่วงหน้า เพราะอยู่ยังไม่ครบตามสัญญา เธอขอย้ายออกจากอพาร์ทเมนต์นั้นทันทีทั้งที่อยู่ไม่ถึงเดือน

และก่อนที่จะขนของออกจากอพาร์ทเมนต์นั้น เธอขอร้องให้เจ้าของอพาร์ทเมนต์ตอบเธออย่างตรงไปตรงมาเกี่ยวกับห้อง 406

คำตอบแทบทำให้นิดาเป็นบ้า

“หนูอย่าไปบอกใครละ” เจ้าของอพาร์ทเมนต์สับทับก่อนจะกล่าวต่อ

“อย่าว่าแต่ห้อง 406 เลยนะ ชั้น 4 ทั้งชั้นนะ ไม่มีคนอยู่มานานแล้ว และแทบจะไม่เคยมีใครกล้าขึ้นไปเลย แม้ในเวลากลางวัน”

“ห้อง 406 เป็นห้องของนักศึกษาชั้นปี 4 เธอชอบอยู่คนเดียวเงียบๆ ไม่มีเพื่อน ไม่มีใครคบด้วย ส่วนห้องถัดไป 408 เป็นห้องของหญิงกลางคนที่ทำงานกลางคืน วันหนึ่งนักศึกษาปี 4 ซื้อตู้มาใหม่ กำลังขนย้ายและจัดห้องอยู่ เธอทำเสียงค่อนข้างดัง เพราะอยู่คนเดียว ลากโต๊ะบ้าง ตู้บ้างคนเดียว สร้างความรำคาญให้หญิงกลางคนที่ทำงานกลางคืน ซึ่งต้องนอนกลางวันอย่างยิ่ง เธอจึงลุกเดินมาที่ห้องของนักศึกษาปี 4 ด่าทอเธอต่างๆนานา แต่เธอก็ไม่ตอบโต้ไม่ว่าอะไร ได้แต่ขอโทษ”

เจ้าของอพาร์ทเมนต์ยังคงเล่าต่อ

“คำพูดของหญิงกลางคนทำให้เธอคิดมาก เหตุการณ์วันนั้นผ่านไปเพียงไม่กี่วัน นักศึกษาปี 4 คนนั้น ก็กินยาฆ่าตัวตายภายในห้อง กว่าจะมีคนรู้ว่าเธอตาย ก็ปาไป 1 อาทิตย์แล้ว จนศพเน่าเหม็น หลังจากเธอตาย ก็มีคนเห็นผู้หญิงแต่งชุดนักศึกษาเดินที่ชั้น4 ตอนดึกๆเสมอ เดินคนเดียว พูดคนเดียว และหายไปในห้อง 406…”

“และเหตุการณ์เลวร้ายยิ่งขึ้น เมื่อหญิงกลางคนที่เป็นคู่กรณีของเธอ ตายในห้องอย่างไร้สาเหตุ..หลังจากนั้นชั้น 4 ก็ไม่มีใครกล้าอยู่อีกเลย…