คำโกหก
น้ำไหลย้อยตามกระจกเป็นทาง ละอองน้ำทำให้เกิดไอด้านใน ชายหนุ่มกับหญิงสาวที่นั่งทอดสายตาไปด้านนอกที่มีฝนสลับกับการหันมาสบตากัน แววตาที่บ่งบอกถึงความรักเปล่งปลั่งเป็นสีชมพู ชายหนุ่มทำลายบรรยากาศความสงบนิ่ง ด้วยการใช้นิ้ววาดรูปหัวใจที่ละอองกระจก เขาวาดไว้หนึ่งดวง แล้วหันมาสบตายิ้มหวานให้ฝ่ายหญิง เธอยื่นนิ้วอันเรียวงามบรรจงวาดบ้าง เป็นรูปหัวใจอันโตกว่าดวงแรกและครอบคลุมใจดวงแรกไว้จนมิดชิด อันแสดงถึงความรักที่มีให้มากมายกว่าฝ่ายชายนัก ทั้งคู่หันมาสบตาหลังจากรูปหัวใจค่อยๆจางลง ฝ่ายชายเอื้อมมือไปกุมมือฝ่ายหญิงอย่างแผ่วเบา สายตายังคงจับจ้อง “หนิง..” “ค่ะ” “เสียงฝนตกข้างนอกคึกคะนองดังยิ่งนัก แต่ตอนนี้เสียงหัวใจพี่ มันดังกว่าหลายเท่า” ฝ่ายหญิงเอียงอาย ไม่กล้าสบตา “ทำไมหรือค่ะ” “พี่ต้องตอบด้วยเหรอ ก็หนิงเป็นคนทำให้พี่เป็นอย่างนั้น” เธอยิ่งเอียงอายสายตา ชำเลืองแลไปรอบโต๊ะ “เมื่อวานพี่ไปหาหมอมา หมอบอกว่า…” แทบไม่ทันตั้งตัว ฝ่ายชายเปลี่ยนเรื่องกระทันหัน เธอใบหน้าหวาดหวั่นหันมาสบตาเขาด้วยความตกใจ นึกถึงละครหรือภาพยนตร์รัก ที่มักจบลงด้วยความพลัดพรากเมื่อรักสุกงอมเต็มที่ ถึงแม้ชายที่นั่งอยู่ตรงหน้าจะไม่ได้ชื่อต้นอย่างในภาพยนตร์เรื่องจดหมายรัก แต่เขาก็ไม่ได้แตกต่างจากพระเอกในดวงใจคนนั้น ทั้งการเอาใจใส่ดูแลและความรักที่มอบให้ ..หรือว่า หรือว่าเขาจะเป็นมะเร็งอย่างพระเอกในหนัง ดูเขาพูดติดๆขัดๆ “หมอบอกว่า พี่เป็นโรคไต” เคร้ง..ง ช้อนบนโต๊ะตกลงกระทบพื้นเมื่อถูกมือเธอขยับไปโดนด้วยความตกใจ “แล้ว..ว พี่..เป็น .. เอ่อ” เธอตกใจจนไม่สามารถเรียบเรียงคำพูดได้ “โรค ไตหาหัวจามอ่ะจ๊ะ” ฝ่ายชายตอบทำหน้าทะเล้น “ไตหาหัวจาม ตามหาหัวใจ พี่อ่ะ…หนิงตกใจหมดเลย” เธอเปลี่ยนสีหน้าจากหวาดหวั่นเป็นขวยเขินสีแดงเรื่ออีกครั้ง “ก็จริงๆนี่จ๊ะ ตอนนี้พี่ตามหาเจอแล้ว ไม่ต้องไปหาหมออีกแล้ว” “ทีหลังอย่าเล่นอย่างนี้อีกนะ หนิงตกใจหมดเลย” “หนิงรู้มั้ย หนิงทำให้พี่กลัวตาย” “พี่อย่าพูดเรื่องตายๆ สิ มันไม่เป็นมงคล” ชายหนุ่มเบือนหน้าไปทางด้านนอก ที่ยังมีเม็ดฝนโปรยปราย “อากาศช่างกว้างนัก แต่เขียนคำว่ารักยังไม่พอ” สาวเจ้าเริ่มเอียนกับคำหวาน เปลี่ยนใบหน้าจากแดงเรื่อเป็นสีหน้าธรรมดา อันเป็นความสามารถของอิสตรีที่สามารถปรับเปลียนสีหน้าได้อย่างกระทันหันราว กิ้งก่า เธอสามารถปรับสีหน้าให้ดูซีดเศร้า เมื่อต้องการบางอย่าง สามารถทำหน้าให้เป็นสีชมพู เมื่อต้องการให้ใครมาหลงใหล และปรับเป็นสีแดงดุร้าย เมื่อสิ่งที่ต้องการไม่สมหวัง “พี่เต้ วันนี้พี่แปลกๆนะค่ะ? เมื่อก่อนพี่ไม่ได้พูดกับหนิงแบบนี้สักเท่าไร” “เมื่อก่อนต่างหากที่พี่แปลก แต่ตอนนี้พี่เป็นคนเดิมแล้ว” ฝนเริ่มซาลง ขณะที่บรรยากาศในร้านหรูระดับแอร์กลับเพิ่มความเย็นขึ้น “พี่เต้ มานั่งข้างๆหนิงได้ไหม หนิงหนาว” เมื่อฝ่ายหญิงเป็นคนออกปากอนุญาต เขาจึงไม่ลังเลที่ถือโอกาสนี้ชิดใกล้ เขาโอบไหล่เธอมาซบที่อกของชายชาตรี มือประคองกอดราวกับเกรงว่าเธอจะเล็ดลอดออกจากวงแขน จมูกจรดบนเส้นผมกลิ่นหอมรัญจวน ทั้งคู่ใช้ไออุ่นแห่งความรักช่วยประคับประคองให้ผ่านความหนาว ฝ่ายหญิงหลับตาพริ้มด้วยความอบอุ่น “หนิง” ฝ่ายชายเอ่ยปากทำลายความเงียบ “ค่ะ” “หนิงรักพี่มั้ย”…