หลับให้สบายเถอะ..ลูกรัก

ผมเลี้ยงกระต่ายมาปีกว่าแล้ว มันชื่อจุ๊บๆ น่ารัก เชื่อง ซน กัดแทะทุกอย่างในบ้าน ตั้งแต่ไม้กวาด สายไฟ กระเป๋า ผ้า จนถึงขนตัวเอง ผมเคยซื้อกระดิ่งผูกคอให้ มันรำคาญแต่กัดกระดิ่งออกไม่ได้ เลยกัดขนตรงคอที่มีกระดิ่งซะเกลี้ยงเลย เริ่มเชื่อรึยังว่ามันเป็นสัตว์สัญชาติแทะ

ผมเลี้ยงจุ๊บจุ๊บแบบปล่อย ไม่เคยขังกรง ปล่อยให้อยู่ที่ระเบียงมีร่มเงา กรง และโพรงให้ จุ๊บจุ๊บอึฉี่เป็นที่เป็นทาง มันมักจะเข้าไปอึฉี่ในกรงที่ด้านล่างมีถาดรองอึมันอยู่

ด้วยความที่ถูกเลี้ยงแบบปล่อย จุ๊บจุ๊บจะติดคนมาก เวลากลางคืนมักจะออกมาเล่นกับผม มาคลอเคลีย เอาหัวมาซบ (ส่วนใหญ่ซบขาเพราะผมนั่งบนเก้าอี้) จุ๊บจุ๊บชอบให้ลูบหัว ไม่ว่าสิ่งที่ลูบนั้นจะเป็นมือหรือเท้าก็ตาม

อาหารที่ชอบที่สุด คือ ขนมปังฟาร์มเฮาส์ แต่อาหารที่ขาดไม่ได้คืออาหารเม็ดของซีพี พอได้ยินเสียงถุงพลาสติก จุ๊บจุ๊บเป็นต้องหูผึ่งวิ่งปรี่มาหา นึกว่ามีขนมให้กิน

จุ๊บจุ๊บมักร่าเริงในเวลากลางคืน และหลับในเวลากลางวัน

เมื่อวานนี้ (19 ก.ค. 52) ฝ้าในห้องผมพังลงมา ด้วยเจอลมแรง ผมไม่คิดเลยว่า ฝ้าที่ตกลงมานั้น เป็นสัญญาณแห่งความสูญเสียในครั้งนี้

ผมจำเป็นต้องพาจุ๊บจุ๊บไปอาศัยอยู่ที่อื่นก่อนสักพัก เพื่อเจ้าของหอจะได้มาซ่อมฝ้า เหตุที่ต้องพาไปที่อื่นก่อน เพราะจุ๊บจุ๊บไม่ถูกอนุญาตให้อยู่ในหอนี้ ..ใช่ มันเป็นแรงงานต่างด้าว ใช้ความน่ารักน่าเอ็นดูให้คนพอใจคลายเหงาแลกกับอาหารไปวันๆ

ผมพาจุ๊บจุ๊บขึ้นรถเมล์โดยใส่ในกระเป๋าผ้า จุ๊บจุ๊บไม่ดิ้น ไม่งอแงเวลาอยู่ในกระเป๋าแม้จะต้องนอนคดอยู่ในนั้นร่วมชั่วโมง ผมเห็นแววตาซื่อและเศร้าของมันตลอดเวลาแห่งการเดินทางครั้งนี้

ณ ที่ๆจะฝากจุ๊บๆนั้น เป็นบ้านสองชั้น และมีสนามหญ้าอยู่หน้าบ้าน โดยสนามหญ้ามีรั้วกั้นมิดชิด แม้จะมีสุนัขอยู่ในบ้านก็หมดห่วง เพราะรั้วสูงและแข็งแรงพอที่จะปกป้องจุ๊บจุ๊บได้ พอเท้าแตะสนามหญ้า จุ๊บจุ๊บวิ่ง กระโจน และกัดกินยอดหญ้าอ่อนด้วยความสุข มันไม่เคยสัมผัสกับธรรมชาติแบบนี้มาก่อน อยู่แต่ในตึก มีแต่ปูนจนเข้าใจว่า นั่นคือพื้นโลก ไม่เคยรู้จักพื้นดินและต้นหญ้า จุ๊บจุ๊บมีความสุข นอนกลางวันอย่างที่เคย ผมเห็นดังนั้น ก็ดีใจ แม้จะเห็นพญามัจจุราชวิ่งอยู่รอบๆรั้วด้านนอก ก็ไม่รู้สึกกังวลแต่อย่างใด ผมคิดแต่ว่าหมาเข้าไปทำอันตรายไม่ได้ แต่ลืมคิดไปว่า..กระต่ายมันอาจจะออกมาให้หมาทำอันตรายเสียเอง !!

พออาทิตย์ตกดิน ความมืดเข้าปกคลุม จุ๊บจุ๊บเป็นกระต่ายขี้เหงา ชอบให้คนคลอเคลียลูบไล้  มันจึงออกจากรั้วอย่างไม่กลัวอันตรายใดๆ เพราะตั้งแต่เกิดมา มันยังไม่เคยเจอใครที่คิดจะทำร้ายหรือเอาชีวิตมันเลย ทุกอย่างบนโลกนี้เป็นสิ่งสวยงามสำหรับจุ๊บจุ๊บ

พอขาก้าวแรกพ้นรั้วเท่านั้น หมาที่อยู่ด้านนอก เหมือนเจอของเล่นมีชีวิต มันตระครุบ กัด ฟัด จนจุ๊บจุ๊บสิ้นใจ ผมไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์นั้นด้วย แต่จากการชันสูตรศพ จุ๊บจุ๊บตาเบิกโพลงด้วยความตกใจสุดขีด จมูกมีเลือดไหลออกมา ที่คอมีเพียงน้ำลายของหมา แต่ไม่มีแผล !!

ผมพูดอะไรไม่ออก ..สงสาร …คิดไม่ถึง.. เสียใจ แต่ไม่ร้อง !!

จุ๊บจุ๊บและสัตว์เลี้ยงอีกหลายต่อหลายตัวหลายชนิด ต้องพลัดพรากจากพ่อแม่ ญาติ พี่น้อง ครอบครัวที่อบอุ่น เพื่อสร้างรายได้ให้คนกลุ่มหนึ่ง และเพื่อสร้างความสุขให้คนอีกกลุ่มหนึ่งที่เรียกตัวเองว่า คนรักสัตว์

ผมชื่นชนคนที่เลี้ยงสัตว์พิการ หรือสัตว์ที่ไม่ได้มีความน่ารัก แต่เลี้ยงเพราะสงสาร เลี้ยงเพราะเขาไม่มีพ่อไม่มีแม่แล้ว ไม่ใช่การไปหาซื้อมาเลี้ยง เลือกแล้วเลือกอีก คัดแล้วคัดอีก เพื่อให้ได้ตัวที่สวยที่สุด น่ารักที่สุดมาเลี้ยง..

ลองถามตัวเองดูสิครับ เลี้ยงเพื่อช่วยเขา หรือเลี้ยงเพื่อช่วยตัวคุณเอง

ตราบใดที่คนยังให้ทานแก่คนพิการตามถนน สะพานลอย  ตราบนั้นการค้ามนุษย์ด้วยการจับเด็กมาตัดแขนตัดขาเพื่อให้ขอทานก็ยังมีอยู่..

ตราบใดที่คนยังซื้ออ้อยให้ช้าง ตราบนั้นช้างก็ยังมีเดินเกลื่อนกรุงอยู่…

ตราบใดที่คนยังซื้อสัตว์มาเลี้ยง เพื่อช่วยบำบัดความเหงา (เขาช่วยให้คุณหายเหงา และคุณช่วยให้เขาหายเหงาได้ไหม?)  ตราบนั้นการพรากพ่อพรากแม่เพื่อนำมาขายก็ยังมีอยู่..

ลาก่อนจุ๊บจุ๊บ..หลับให้สบายเถอะลูก