ระเบิดด้าน

 

ชายหนุ่มมองทางพลางมองนาฬิกา ท่าทางกระสับกระส่าย แดดยามบ่ายช่วยเพิ่มดีกรีความเครียดเป็นอย่างดี
“แ-่ง” เขาสบถพลางกระแทกก้นลงบนที่นั่งของป้ายรถเมล์ หากเป็นเก้าอี้ไม้ธรรมดาคงหักกระจาย

พอละสายตาจากจุดหมายปลายทางที่เพ่งมอง เขากระทืบเท้าเบาๆแต่เร่งจังหวะเร็วๆ ดุจเร่งให้สิ่งที่คอยรอมาถึงในเร็วไว ..เมื่อรู้สึกว่าใจยังร้อนผ่าว จึงล้วงมือไปในกระเป๋าเสื้อ หยิบวัตถุบรรเทาความเครียด หรือวัตถุฆ่าเวลา แล้วแต่จะเรียกให้ดูดี แต่ความจริงมันไม่เคยดูดี มันคือแท่งสีขาว ที่มีไฟติดอยู่ตรงปลายและมีคนโง่อยู่ตรงข้าม..ใช่ มันคือบุหรี

เขายัดมันเข้าปาก พลางควานหาไฟแช็ค
ล้วงกระเป๋ากางเกงซ้าย กระเป๋ากางเกงขวา กระเป๋าเสื้อ

ไม่มี

เขาถมบุหรี่ที่คาบในปากทิ้ง มันออกจากปากพร้อมๆกับคำสบถที่คุ้นเคย “แ-่งเอ้ยย”

เขาเหลือบมองดูนาฬิกาข้อมืออีกครั้ง เมื่อเห็นว่าล่วงเลยเวลานัดหมายไปมาก ยิ่งสร้างความขุ่นเคืองใจยิ่ง
“ถ้าแ-่งจะมาสายขนาดนี้ ทำไมไม่นัดเผื่อสักชั่วโมงสองชั่วโมง หรือวันหนึ่งไปเลยว่ะ หรือจะโทรมาบอกสักคำก็ไม่มี” เขาเริ่มหัวเสีย แต่หาที่ระบายไม่ได้
“ไอ้เหี้ยนี่ ก็เสือกมาตรงเวลาเหลือเกิ๊นนน..”เริ่มพาล ด่าตัวเอง

แดดยามบ่าย บวกกับความจอแจของคนในป้ายรถเมล์ มีผลทำให้เหยื่อกาฬของเขาไหลหยดเป็นทาง มันไหลออกนอกกาย แต่ดุจน้ำมันที่ราดภายในใจที่ลุกเป็นไฟของเขา

ในที่สุดความอดทนก็สิ้นสุดลง เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ตั้งใจจะด่า ด่า ด่า ให้สาแก่ใจ และจะไม่รอ ไม่คุย ไม่พบมันสักระยะ..ไอ้เพื่อนเฮงซวย!

“ฮัลโหล” เสียงจากปลายสาย
“ตอนนี้มึงอยู่ไหน?”เขากระแทกเสียงแข็ง
“บ้าน” โห ยังไม่ออกจากบ้านอีก อย่างนี้ต้องด่าให้ตาย ต้องค่อยๆ เกริ่นด่าเดี๋ยวมันตกใจวางหูไปก่อน คนที่จะจุกอกตาย คือ ตัวกูเอง
“อย่าบอกนะว่ามึงพึ่งแต่งตัวเสร็จ กูบอกมึงหลายครั้งแล้วใช่มั้ย ผู้ชายนะเขาไม่แต่งตัวเป็นชั่วโมงๆเหมือนผู้หญิงหรอก มึงจะหล่อไปถึงดาวพลูโตรึไง”
“ปล๊าว” ปลายสายตอบเสียงเรียบ
“กูพึ่งตื่นเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์มึงนี่แหละ มีไรหรอ”
อกแทบระเบิดเมื่อสิ้นคำของพูดของเพื่อน หัวหมุนติ้ว ความโกรธทวีคูณ ทับถม อัดตั้งแต่ปลายเท้า วิ่งปรี๊ดรวมกันมาจ่อที่ขมับ เตรียมระเบิดออกมาทางปากน้อยๆ

“มึงจำได้ไหม มึงเคยชวนใครไปดูหนัง” เขากัดฟัน
“จำได้ ก็ชวนมึงนั่นแหละ”
“แล้วเมื่อไรมึงจะออกมาห๊าาา…ไอ้ ๆ ๆ ๆ…” ระเบิดเริ่มทำงานแล้ว
“เราจะไปกันวันอาทิตย์ไม่ใช่เหรอ .. นี่มันวันเสาร์น่ะ?”
ปากที่อ้าเตรียมจะด่า ต้องค้างเติ่งอยู่อย่างนั้น ราวระเบิดด้าน
“อะ อ่าว วันนี้วันเสาร์เหรอ”
“เออดิ..มึงเป็นบ้าอะไรขึ้นมา” ฝ่ายรุกกลับเป็นฝ่ายรับในฉับพลันทันที
“ก็..นึกว่าวันอาทิตย์นี่ กูขอโทษ งั้นไว้แค่นี้ละกัน พรุ่งนี้ค่อยเจอกันนะ เพื่อน”

เขาเดินกลับบ้านอย่างงอยๆ
ระเบิดที่ปะทุกลางอก จนคุกรุ่นเมื่อสักครู่ ดับมอดอย่างไม่เหลือ

ไม่บ่อยนักที่ระเบิดถูกจุดชนวนแล้วจะไม่ทำงาน แต่ขึ้นชื่อว่าระเบิด มักไม่ให้ผลดีเท่าไรนัก โดยเฉพาะกับคนที่ไม่รู้เรื่องไม่รู้ราว พลอยโดนสะเก็ดระเบิดเจ็บระนาวไปด้วย

จะเดินแบกระเบิดทำไมละ หนักจะตาย ยังทำร้ายคนอื่นอีกต่างหาก!