เจ้าหญิงสุคันธา #2

เมื่ออรุณรุ่ง พระอาทิตย์ฉายแสงยามเช้า
เจ้าหญิงในร่างของดอกกระดาษ เริ่มมีเรี่ยวแรงขึ้น พอได้สติ เหม่อมองท้องฟ้าอย่างเลื่อนลอย ยังเข้าใจว่าตัวเองเพียงฝันไป แต่มันคงเป็นฝันที่ยาวนานยิ่ง เมื่อไรจะตื่นจากฝันร้ายนี้เสียที
“เธอ ๆ ๆ ได้สติแล้วเหรอ?” เสียงดอกไม้ดอกเดิมเรียกเธออีกครั้ง

ครั้งนี้เองเธอจึงได้รู้ว่าไม่ได้ฝันไป
“ฉันชื่อจรรยา เธอชื่ออะไร” ดอกกระดาษสีเหลืองเอ่ย

“​ฉัน..น” เจ้าหญิงกล้ำกลืนน้ำตา รู้สึกสับสนในชีวิตยิ่ง แยกแยะไม่ออกว่าอันไหนเป็นฝัน อันไหนเป็นจริง ตอนนี้กำลังฝันอยู่หรือว่าช่วงเวลาที่เป็นเจ้าหญิงนั้นเป็นฝันกันแน่

“เธอไม่ต้องร้องไห้หรอก ช่วงแรกๆเราทุกคนก็เป็นเหมือนเธอกันทั้งนั้นแหละ”
เจ้าหญิงปาดน้ำตา “พวกเธอเป็นยังไงเหรอ”

“พวกเราทุกคนล้วนถูกสาป โดยแม่มดปีศาจ”

“แม่มด”

“ใช่ ดอกกระดาษที่เบ่งบานหลากสีเต็มท้องทุ่งนี้ ล้วนเป็นมนุษย์ที่ถูกสาปทั้งสิ้น”

“ท..ทำไม”

“เมืองนี้ตั้งอยู่บนเขาที่ยากแก่การเพาะปลูกดอกไม้ เมื่อก่อนก็ไม่มีปัญหาอะไร แต่เมื่อยี่สิบปีที่แล้ว เมื่อองค์หญิงประสูติขึ้น พระราชาต้องการจะเอาใจองค์หญิงองค์นี้ จึงรับสั่งให้ปลูกดอกไม้ทั่วเมือง ทุกดอกล้วนปลูกขึ้นได้อย่างสวยสดงดงาม ยกเว้นดอกกระดาษ”

“ทำไม”

“ดอกกระดาษเป็นดอกที่ขึ้นได้เฉพาะพื้นที่ พระราชารับสั่งให้คนสวนผู้ชำนาญในการปลูกดอกไม้ทั่วเมืองมาปลูก ก็ไม่สามารถปลูกได้ ทรงกริ้วมาก อยากจะเอาชนะธรรมชาติ จึงรับสั่งว่า ถ้าใครสามารถปลูกดอกกระดาษได้ ถ้าอยากได้อะไรพระองค์จะพระราชทานให้ทันที!”

“ครั้งนั้น มีผู้หญิงคนหนึ่งอาสาจะปลูกต้นไม้ โดยจะขอใช้เวลาเพียง ๑ เดือน พระราชาทรงอนุญาต และเมื่อครบ ๑ เดือน ดอกกระดาษหลากสีสันก็เต็มอุทยาน ในตอนนั้น ไม่มีใครรู้ว่านางใช้วิธีไหนเนรมิตดอกไม้เหล่านี้ แต่พร้อมๆกับการเบ่งบานของหมู่ดอกไม้ ก็มีเรื่องแปลกประหลาดเกิดขึ้นในเมือง นั่นคือ อยู่ๆชาวบ้านก็หายตัวไปอย่างลึกลับ ครั้งละคนสองคน ตอนนั้นเราเองก็ไม่รู้ แต่เดี่ยวนี้รู้แล้วว่า ที่หายไปนั้น หายไปไหน?”

“หายไปไหน” เจ้าหญิงถามประสาซื่อ

“ก็ถูกนำสาปเป็ดอกไม้อยู่นี่ไง”

“พระราชาทรงพอพระทัยมาก จึงรับสั่งถามว่า เจ้าอยากได้อะไรเป็นสิ่งตอบแทน? หญิงนั้นตอบว่า หม่อมฉันมีลูกสาวอยู่คนหนึ่งอายุเท่าๆกับองค์หญิง พ่อของเด็กเสียชีวิตตั้งแต่ลูกยังเล็ก หม่อมฉันเพียงหวังให้ลูกเป็นเจ้าหญิงองค์หนึ่งคู่กับพระราชธิดา เมื่อหญิงนั้นกล่าวจบ พระราชาทรงกริ้วมาก ถือว่าเป็นการหลบลู่ ไม่รุ้จักฟ้าสุงแผ่นดินต่ำ โทษครั้งนี้ถึงกับต้องถูกประหาร ๗ ชั่วโคตร แต่ด้วยความดีความชอบที่นางสามารถปลูกดอกไม้ที่ไม่มีใครสามารถปลูกได้ ถ้าจะฆ่าทิ้งเสียก็เสียดาย จึงรับสั่งให้นางเป็นคนดูแลสวน ปลูกดอกไม้ ห้ามออกจากสวนนั้นจนชั่วชีวิต”

“หญิงคนนั้น ชื่ออะไร” เจ้าหญิงเอ่ย หลังจากฟังอย่างเลื่อนลอยอยู่นาน

“ไม่มีใครรู้ว่านางชื่ออะไร รู้เพียงอย่างเดียวว่า นางคือ แม่มด”

“แล้วเธอเคยเห็นเจ้าหญิงมั้ย”

“ไม่ ข้าไม่เคยเห็น แต่มีคนบอกว่า นางงามราวเทพธิดา ดวงตาที่ใสแวววาวราวกับตากวาง สันจมูกที่โค้งได้รูป ริมฝีปากบางสดใส กลิ่นกายนางหอมดั่งดอกไม้ ถึงถูกขนานพระนามว่า “สุคันธา”

“เธอรู้มากจัง”

“แต่ฉันไม่ชอบเจ้าหญิง”

“ทำไม”

“ทุกเดือน พวกเราจะต้องถูกเด็ดเอาไปถวายองค์หญิง หลายชีวิตต้องพลัดพรากจากญาติพี่น้อง ต้องสังเวยชีวิตเพียงเพื่อความงดงามให้แก่เจ้าหญิงในช่วงเวลาสั้นๆ”

“เป็นอย่างนี้นี่เอง” เจ้าหญิงกล่าวเสียงเศร้า น้ำตาพรั่งพรู

ทุ่งอุทยานแห่งนี้ ยังคงดารดาษด้วยดอกไม้หลากสี ที่ซ่อนความลึกลับไว้เบื้องหลัง
เจ้าหญิงจะพ้นคำสาปนี้ได้อย่างไร หรือไม่ ใครจะช่วยนาง แม่มดผู้โหดร้าย แท้ที่จริงคือใคร และนางทำไปเพื่ออะไรกันแน่… โปรดติดตามตอนต่อไป