ยังจำมั่นคืนนั้นเหมือนฝันร้าย
มีผู้ชายสี่-ห้าดุจบ้าบิ่น
บุกบุ่มบ่ามบนบ้านอย่างชาญชิน
คนทั้งสิ้นชั่วช้าคนบ้าบอ
ชุดสีดำตัวคล้ำดำทะมึน
บ้างถือปืนบ้างยืนจับตัวพ่อ
ทั้งเตะต่อยปล่อยหมัดบ้างขัดคอ
จนตัวพ่อนอนงอเลือดหลั่งริน
หลังทั้งหมดเลี้ยวลดล้าถดถอย
เด็กตัวน้อยค่อยค่อยขยับดิ้น
หลังซ่อนตัวใต้เตียงเพียงได้ยิน
เหตุทั้งสิ้นต่อหน้าน้ำตานอง
แม่กลับมาน้ำตาเป็นสายน้ำ
ปากก็พร่ำร่ำไห้ไม่เป็นสอง
แม่กับลูกกอดกันกลมตรมตรอง
ไม่หยุดร้องเมื่อหมอ…บอกพ่อตาย
เก็บความเศร้าเรื่องราวที่เจ็บช้ำ
แต่ยังจำเรื่องนั้นอย่างมั่นหมาย
ผ่านเวลาศึกษามามากมาย
สมมุ่งหมายเป็นตำรวจไม่ปวดใจ
เคยคิดวาดคาดไว้ได้เป็นครู
เหมือนดังผู้มารดาเจตนาไว้
เมื่อมีเหตุเจตนามาเปลี่ยนไป
ขอมอบใจใฝ่ดีมุ่งพลีตน
ในใจนั้นสัญญาจะล่าตาม
ขอทวงถามความแค้นแน่นกมล
ไอ้ผู้ร้ายใจหมาที่ฆ่าคน
ไม่ยอมทนร่วมฟ้ากับซาตาน
จากตำรวจต่ำต้อยผู้น้อยค่า
ผ่านเวลาเป็นหัวหน้าประจัญบาน
สืบเสาะหาคนฆ่ามือสังหาร
ถึงจะผ่านกาลนานไม่คร้านครา
ฟ้ามีตาเห็นค่าของความดี
หลายสิบปีเริ่มมีที่ค้นหา
จนสุดท้ายจับได้ดั่งหมายตา
จากสี่-ห้าเหลือมาเพียงสองคน
สารภาพหมดใจได้เข่นฆ่า
ที่แล้วมาพวกข้าเคยฆ่าปล้น
บาปครั้งนั้นเหมือนทันในบันดล
อีกสามคนล้วนตายไม่ได้ดี
ความแค้นคั่งภายในใจไม่น้อย
จากรอคอยขอปล่อยในวันนี้
เพียงเหนี่ยวไกวิสามัญมันทันที
หลังจากนี้ทิ้งยาไว้..ให้ร้ายมัน
ไอ้ผู้ร้ายก่อนตายมิวายพร่ำ
บ่นพึมพำนำรูปมาจูบสั่น
รูปใบเก่าสีเทาเงาเป็นมัน
จึงร่วงพลันจากมือที่ถือไว้
มิคาดคิดภาพเก่าสีเทานั้น
เป็นภาพฉันตัวอวบขวบกว่าได้
นอนแนบอกผู้แม่งอแงไห้
อดสงสัยไฉนมันจึงพกพา
ฟังผู้ร้ายใจหมาผู้ฆ่าพ่อ
หยุดรั้งรอฟังความตามประสา
บันบ่งบอกชอกช้ำซ้ำอุรา
ที่เข่นฆ่าเพราะอุรามันช้ำใน
มันมีเมียเคลียคลอก่อรักมั่น
มินานวันมีท้องสองเดือนได้
ประสบเคราะห์เหมาะสมต้องตรมใจ
ด้วยฝ่ายชายต้องไปรับใช้ชาติ
เป็นทหารผ่านไปได้หลายปี
ผู้สามีกลับมาอย่างสามารถ
เป็นทหารยิ่งใหญ่ใจองอาจ
นึกฝันวาดเมียเจ้าคงเฝ้ารอ
อนิจจา..เมียเราที่เฝ้าฝัน
ทิ้งรางวัลว่างเปล่าให้เศร้าท้อ
เห็นบ้านร้างว้างอุราน้ำตาคลอ
บุญเราก่อด้วยกันคงสั้นไป
เดินถามไถ่เรียงรายคนใกล้บ้าน
ว่าพบพานเมียรักสักครั้งไหม
ได้ฟังว่าก่อนนี้บ้านมีภัย
มีโรคร้ายกล้ำกลายตายหลายคน
ส่วนเมียเจ้าวาสนาเขายังดี
คนมั่งมีมุ่งหมายไม่ขัดสน
จึงช่วยเหลือเจือจุนให้ทุนตน
เธอยากจนใช่คนหญิงหลายใจ
นี่…สิ่งของเมียเจ้าเขาฝากมา
พอแกะผ้าน้ำตาก็พลันไหล
เป็นภาพเล็กเด็กน้อยผู้กลอยใจ
น้ำตาไหลเลือดพ่อก่อตื่นตัว
เกิดเคียดแค้นสับสนคนชิงรัก
จึงพร้อมพรรคเพื่อนทหารสันดานชั่ว
ฆ่าชิงทรัพย์รับลูกให้ถูกตัว
มืดสลัวจึงหาตัวลูกไม่เจอ
ตำรวจหนุ่มกลุ้มใจได้ฟังความ
คิดไต่ถามมารดาน้ำตาเอ่อ
แท้จริงนั้นพ่อฉันเป็นใครเธอ
อย่าเพ้อเจ้อเล่าความตามเป็นจริง
ลูกจ๋า..ยกโทษอย่าโกรธแม่
อันที่แท้ผู้แม่นั้นทุกข์ยิ่ง
ที่ผ่านมาหัวใจใฝ่ประวิง
หวั่นเจ้ายิงฆ่าพ่อก่อบาปกรรม
อนิจจา..ผ่านมาก็หลายปี
ทุกนาทีมีใจไม่กลายกล้ำ
ปณิธานขานรับจับอธรรม
ทุกคืนค่ำพร่ำหาฆาตกร
เป้าหมายชีวิตไม่คิดจะสรรสร้าง
ต้องหักล้างคนชั่วช้าฆ่าบิดร
มีความแค้นในใจคิดไถ่ถอน
ทุกคืนนอนถอนใจในนิมิต
มาบัดนี้คนชั่วที่ตัวหมาย
มากลับกลายเป็นบิดาสาโลหิต
ยากตัดแค้นแน่นใจที่ใฝ่คิด
ยากตัดชีวิตผู้กำเนิดบังเกิดเกล้า
หวนระลึก…นึกพร่ำ…คำพระสอน
ว่าเมื่อก่อน…มีปัญหา…อย่าสะเพร่า
ใช้สติ…ตริตรอง…สมองเรา
ขับความเขลา…ไกลพ้น…อย่าสนใจ
พระพุทธองค์…ทรงตรัส…อย่างชัดเจน
ว่ามีเวร…หาระงับ…ดับเวรไม่
แท้ที่จริง…ควรดับ…ขับเวรภัย
ด้วยความไม่…ใส่ใจ…ในเพราะเวร
ชายดังกล่าว…เฝ้าฟัง…อย่างตั้งใจ
ว่าลูกชาย…คือชาย…ที่ยืนเด่น
ตามล่าตัว…คนชั่ว…ตัวเหลือเดน
ไม่ซ่อนเร้น…ปิดหน้า…น้ำตาคลอ
โอ้ลูกเอ๋ย..หลายสิบปี…มีแต่ทุกข์
เหมือนติดคุก…คุมขัง…ช่างทดท้อ
แม้ร่างกาย…เดินได้…แต่ใจหนอ
มันอ้อล้อ…อ่อนล้า …’ตาตกใน
ในชีวิต…เพียงหวัง…สักครั้งหนึ่ง
ได้พบซึ่ง…ลูกรัก…ประจักษ์ใจ
หลังจากนั้น…จะห่ำหั่น…ให้บรรลัย
ก็สุดใจ…ยอมตาย…ไร้น้ำตา
นายตำรวจ…ปวดใจ…พอได้ฟัง
ที่พ่อพลั้ง…ทำชั่วเพราะตัว…หนา
คุกเข่ากราบ…แทบเท้า…เฝ้าบิดา
หลั่งน้ำตา…บิดา…ถูกจองจำ..!