บทที่ 2 หมาแก่
. . . . . .
เพลงที่ดังจากเครื่องเล่นในป้อมยาม ยังคงขับกล่อมด้วยเครื่องเล่นเครื่องเก่าและเพลงที่เปิดยังเป็นเพลงเก่าๆ ที่ฟังกี่ครั้งก็ยังไพเราะ เป็นเพลงที่ข้ามเวลามาจากอดีตที่เก็บความทรงจำดีๆ เอาไว้ เพลงเพราะเพราะมันเป็นเพลงของเรา
ยุคของผมเรียกว่ายุค 90 เป็นยุคที่เพลงหาฟังได้จากเทปและรายการวิทยุ มีเงินหน่อยก็ซื้อเครื่องเล่นและเทปมาเปิดฟังที่บ้าน แต่สำหรับคนที่มีเงินจำกัดอย่างผม สมัยนั้นอาศัยฟังจากรายการวิทยุ ลงทุนหน่อยก็เสียเงินหนึ่งบาทหยอดตู้โทรไปขอเพลงจากพี่ดีเจ ถ้าโชคดีพี่ดีเจพูดชื่อเราออกรายการก็หน้าบานไปทั้งสัปดาห์ ผมมีเครื่องเล่นเล็กๆอันหนึ่งที่เรียกกันในสมัยนั้นว่าเซาวอะบาวด์ยี่ห้อ AIWA มันเปรียบเสมือนโลกอีกใบของผม โลกที่ขับกล่อม ปลอบโยน และเล่าเรื่องราวผ่านเสียงเพลงและเสียงดนตรี ในยามที่เศร้า เหงา ทุกข์ ก็มีสิ่งนี้ที่ช่วยให้ผ่านพ้นช่วงเวลานั้น
คืนวันนั้นก็เช่นทุกวัน ขณะทำหน้าที่ยามที่ป้อมหน้าหมู่บ้าน ผมเปิดเพลงในยุค 90 ฟัง มนญาซึ่งกำลังกลับเข้าบ้านได้ยินเข้า เธอทำหน้าสนใจกึ่งแปลกใจ สีหน้าแบบนี้เดาไม่ออกว่าคืออะไร
“พี่ฟังเพลงอะไร ไม่เห็นรู้จัก” เธอเอ่ยขึ้น
“เพลงเก่าๆอ่ะ เด็กๆอย่างเธอไม่รู้จักหรอก”
“เก่าแค่ไหนอ่ะพี่”
“ประมาณปี 2538”
“โห เก่ามากหนูยังไม่เกิดเลย….โคตรแก่”
พูดเสร็จเธอก็หันหลังเดินเข้าหมู่บ้านไป เสียงเพลงยังคงดังแต่สายตาผมเลื่อนลอย คำว่าโคตรแก่ยังคงก้องอยู่ในหัว เพลงไม่มีวันหมดอายุ แต่คนฟังเพลงมีวันหมด ผมรู้สึกว่าเพลงในยุคเก่านี่ช่างเพราะเหลือเกิน สมัยนั้นผมจ้างให้ร้าน Write เพลงที่ผมเลือก ออกแบบปกซีดีที่มีข้อความซึ้งๆ และส่งไปรษณีย์ให้เธอ ทุกอย่างดูยุ่งยากใช้เวลาเกือบ 1 อาทิตย์เพื่อส่งเพลงให้ใครสักคน ดูทุกวันนี้สิ แค่เปิด Youtube ก็อปปี้ลิงก์ส่งให้ใช้เวลาไม่ถึงนาที
ยุคสมัยได้ผ่านไปแล้วอย่างรวดเร็ว แต่ผมยังรู้สึกว่าพึ่งผ่านไปเมื่อไม่นานนี่เอง การเปิดใจรับสิ่งใหม่ๆจากคนรุ่นใหม่เป็นสิ่งสำคัญ ขณะเดียวกันก็ต้องไม่ลืมของเก่า ทั้งสองอย่างควรอยู่ด้วยกันได้อย่างเข้าใจ ให้เกียรติกัน ไม่ดูถูกหรือด้อยค่ากัน ทุกอย่างมีคุณค่าในตัวของมัน คนรุ่นเก่าก็ควรเปิดใจ คนรุ่นใหม่ก็ควรให้เกียรติ เพลงรักไม่ว่าจะสมัยไหนก็ไพเราะและกินใจเสมอ
เพลงที่ยังคงตรึงใจผมฟังทีไรก็อดคิดถึงอดีตไม่ได้ นั่นคือเพลง ดาว
“หากคืนนี้ มีดาวอยู่ล้านดวง
ฉันขอได้ไหมสักดวงหนึ่ง ช่วยฟังฉันที
เพราะว่าคืนนี้ ฉันมีเรื่องร้อนใจ
อยากอธิษฐานและขอดวงดาวให้
ช่วยฉันสักที…”
เมื่อครั้งที่ผมและเธอเราห่างกันไกล คืนนั้นผมคิดถึงเธอเหลือเกิน คิดถึงจนไม่สามารถพูดออกมาเป็นคำพูดใดๆที่แสดงความรู้สึกที่มีทั้งหมดได้ เธอเหมือนจะรู้สึกเช่นเดียวกัน เธอร้องเพลงนี้ให้ผมฟัง ทำให้ผมรู้สึกดีและชอบเพลงนี้เป็นต้นมา เธอไม่ได้ร้องเพราะเหมือนนักร้อง แต่เสียงที่เป็นเสียงเธอที่ใส่ความจริงใจในแบบของเธอ ทำให้ผมแทบคลั่ง เมื่อเธอร้องเพลง ผมไม่ขอฟังเพลงใดอีกแล้ว อยากฟังแต่เพลงที่เธอร้อง
เสียงของเธอในอดีตยังก้องอยู่ในหูอย่างชัดเจน ชัดเจนจนเหมือนปัจจุบัน และเมื่อผมตื่นจากภวังค์ เสียงนั่นก็คงดังอยู่
นี่ไม่ใช่เสียงจากภวังค์!
เมื่อหันไปตามเสียง จึงพบว่าเป็นเสียงของมนญา
ไม่น่าเชื่อว่ามนญารู้จักเพลงเก่าที่เกิดก่อนเธอตั้งหลายปี
“หนูก็ฟังจากยูทูป” เธอบอก
ยามแก่ๆอย่างผมนึกสงสัยไม่น้อยกับสิ่งที่เรียกว่า “ยูทูป” มันคงเป็นรายการวิทยุหรือรายการทีวีที่เอาเพลงเก่าๆมาเปิด
“มันเป็นแอปที่ไว้ดูหนังฟังเพลงอ่ะลุง มีทั้งเพลงใหม่และเพลงเก่าๆแก่ๆอย่างลุงนี่แหละ” พูดเสร็จเธอก็หยิบโทรศัพท์มาเปิดให้ดูสิ่งที่เรียกว่ายูทูป
ผมตื่นตาตื่นใจไม่น้อย เดี๋ยวนี้เราอยากดูอะไร เมื่อไร ที่ไหนก็ดูได้เลย ไม่ต้องรอรายการทีวีเปิดให้ดู เมื่อก่อนเราจะได้ดูมิวสิควิดีโอเฉพาะที่ทางค่ายเพลงอยากให้ดูอยากให้ฟัง เปิดเพลงเดิมๆซ้ำๆ จนติดหู จนต้องวิ่งออกไปซื้อเทป เพลงนอกกระแสอย่าว่าแต่มิวสิควิดีโอเลย ขนาดเทปยังหายาก
มนญาพยายามช่วยให้ผมได้เข้าถึงสิ่งที่เรียกว่ายูทูป แต่อนิจจา โทรศัพท์ผมเก่าเกินไปที่จะรับสิ่งใหม่เช่นนั้น
“ลุงต้องซื้อโทรศัพท์ใหม่นะ ถึงจะลงยูทูปได้” เธอให้คำแนะนำ
การปรับตัวเพื่อรับสิ่งใหม่ มีค่าใช้จ่ายเสมอ ผมมองโนเกีย 3210 คู่ทุกข์คู่ยากแล้วต้องถอนหายใจ แกไม่ได้ทำอะไรผิด แกยังทำหน้าที่โทรออกและรับสายได้อย่างดีไม่มีที่ติ แรกเริ่มเดิมทีที่ชวนแกมาอยู่ด้วย ก็ด้วยเห็นความสามารถสองสิ่งนี้ของแกเป็นสำคัญ แต่เพื่อรับสิ่งใหม่เราต้องปรับตัว เช้าวันรุ่งขึ้นผมจึงไปยังร้านขายโทรศัพท์โดยบอกคนขายว่า ขอเครื่องที่มียูทูปและราคาไม่แพง คนขายยิ้มแล้วหยิบโทรศัพท์เครื่องใหญ่กว่าโนเกียส่งให้ผมพร้อมเปิดยูทูปให้ดู นอกจากนั้นโทรศัพท์เครื่องนี้ยังสามารถถ่ายรูปได้ด้วย เล่นเฟสบุค อินสตาแกรม และติ๊กต็อกก็ได้ด้วย ถ่ายรูปได้ยังพอเข้าใจ แต่สามอันหลังนี่มันคืออะไร ช่างมัน ยังไม่สนใจตอนนี้ ค่อยให้มนญาสอน
หลังจากได้โทรศัพท์กลับมาที่ป้อมยาม คืนนั้นผมตั้งใจอย่างเต็มที่ๆจะหาเพลงเก่าจากๆยูทูปฟัง แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่สามารถเปิดยูทูปได้ ต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ๆ เมื่อพยายามอย่างทุลักทุเลอยู่นานในที่สุดก็ได้คำตอบ
“โทรศัพท์ลุงไม่มีเนต”
การปรับตัวเพื่อรับสิ่งใหม่ มีค่าใช้จ่ายเสมอ โดยเฉพาะค่าใช้จ่ายแฝงที่เรามองไม่เห็น นอกจากต้องซื้อโทรศัพท์เครื่องใหม่แล้ว ผมต้องมีค่าใช้จ่ายเพิ่มรายเดือนเป็นค่าอินเทอร์เนต 399 บาท
โลกสมัยใหม่ทุกอย่างต้องแลกมาด้วยเงิน ไม่ว่าจะหาความสุขทางปากท้อง หรือความสุขทางจิตวิญญาณอย่างดูหนังฟังเพลงล้วนแล้วแต่มีค่าใช้จ่าย ผมหวนคิดถึงหนังกางแปลงเมื่อสมัยผมยังเด็ก หรือแม้แต่ลิเกตามงานวัด ความสุขที่หาได้แบบไม่มีค่าใช้จ่าย คนที่ไม่ยอมปรับตัวเพื่อรับสิ่งใหม่เปรียบเหมือนปลาที่ไม่ยอมว่ายทวนน้ำ ย่อมไม่เจออะไรใหม่ที่ดีกว่า หมาแก่ที่เจ้าของคนทอดทิ้งเป็นหมาจรจัด และไม่ยอมเปิดใจเพื่อเจ้าของคนใหม่ ยึดติดเพียงเจ้าของคนแรกที่ทอดทิ้งไปแล้ว กลายเป็นหมาที่นอนซมจมอยู่กับอดีต ไม่มีทางพบอะไรใหม่ที่ดีกว่า ผมกำลังเห็นตัวเองเป็นเช่นนั้นหากยังจมอยู่กับอดีต ไม่ยอมว่ายทวนน้ำเหมือนปลาผู้ไม่ทะเยอทะยาน ไม่ยอมเปิดใจเพื่อเจ้าของคนใหม่เหมือนหมาแก่ที่นอนซมจมอยู่กับเจ้าของคนเดิม
ฉันผ่านชีวิตมาไกลแล้วหนา
ฉันเฝ้าตามหารักแท้จนเหนื่อยแล้วเออ คิดว่าชาตินี้ฉันคงไม่เจอ
จนได้พบเธอ ชีวิตก็มีความหมาย…
เพลง อยู่ตรงนี้ ของกลุ่มศิลปินเนอสเซอรี่ ซาวนด์ นี่ก็เป็นอีกเพลงหนึ่งที่มีเนื้อหาดีมาก ราวกับเพลงนี้แต่งมาเพื่อผม โดยเฉพาะท่อนฮุคที่ว่า
มีคนให้เรารักก็เป็นสุขแล้ว ยิ่งคนที่เรารัก เขารักเรานั้นสุขยิ่งกว่า
ในโลกปัจจุบันนี้ ไม่มีอะไรที่สุขไปกว่าการได้เจอสิ่งที่เราชอบ และพบว่าสิ่งที่เราชอบนั้นก็เกิดมาเพื่อเราเช่นกัน
เสียงเพลงยังคงดังจากโทรศัพท์เครื่องใหม่ผ่านโปรแกรมยูทูป ผ่านค่ำคืนที่มืดมิดที่ค่อยๆผ่านเวลาไปอย่างช้าๆ
.
.
.
.
.
ติดตามตอนต่อไป