Month: April 2006

ผมเปิดประตูเข้าร้านเซเว่นสาขาเยาวราช พนักงานสาววัย 18 ดี หน้าตาดีคนเดิมร้องทักอย่างอัตโนมัติทันทีที่ได้ยินเสียงประตูเปิด ขณะที่กำลังง่วนกับการคิดเงินแก่ลูกค้าที่รอจ่ายตังค์อีกคนหนึ่ง ผม เดินผ่านชั้นวางสินค้าทุกอย่างไปยืนหน้าตู้แช่น้ำกระป๋อง เปิดตู้อย่างช้า ๆ หยิบสิ่งที่ต้องการเสร็จสรรพ จ่ายตังค์ที่เคาน์เตอร์ และกล่าวคำว่า “ไม่” เมื่อพนักงานสาววัย 18 ปีคนเดิมยืนข้อเสนอเดิมๆ “รับขนมจีบซาลาเปาเพิ่มมั้ยค่ะ” ผมเดินออกจากร้านเซเว่นโดยมีเครื่อง ดิ่มในมือ ทิ้งตัวลงนั่งข้างทางริมฟุธบาท เย็นนี้คนไม่เยอะ อาม่าแก่ ๆ วัย 70 ต้น ๆ ออกมาเดินออกกำลังกายแต่เช้า แกทักทายผมด้วยรอยยิ้ม ผมใช้นิ้วดึงสลักกระป๋องเครื่องดื่มยกมันจ่อริมฝีปาก ก่อนกระดกลงคออย่างกล้ำกลืน ผมยังนั่งอยู่ที่เดิม แม้เครื่องดื่มในมือจนแห้งกระป๋องแล้วก็ตาม คนเก็บขยะขายถือวิสาสะหยิบกระป๋องเปล่าจากมือผม แล้วใช้เท้าเหยียบให้บี้แบนต่อหน้าด้วยอาการอันกักขฬะ ก่อนเก็บกระป๋องอันบี้แบนเท่าฝ่ามือเด็กใส่ถุงสืบเท้าก้าวเดินต่อไปอย่างไม่สนใจ ผมกลับเข้าไปในร้านเซเว่นอีกครั้งหนึ่ง เธอพนักงานสาววัย 18 ปีคนเดิมทักทายด้วยสายตา และสีหน้าที่ไม่ได้มองลูกค้าเช่นเดิม “จะรับอะไรดีค๊า” เธอเอ่ยถามเมื่อผมยืนหน้าเคาน์เตอร์ “มีเงินเท่าไรเอามาให้หมด..” ผมกล่าวเสียงเรียบสีหน้านิ่ง เธอประหวั่นพรันพรึ่ง ทำอะไรไม่ถูก มองหน้าผม เหมือนกับไม่เชื่อกับสิ่งที่ผมได้พูดออกไป พนักงานผู้ชายอีกคนกำลังจัดของในร้านโดยไม่รับรู้ถึงเหตุการณ์ที่กำลังเกิด ขึ้น โชคดีในร้านยังไม่มีใคร ก็แหงละสิ จากข้อมูลที่ได้ ช่วงเวลานี้ คือช่วงเวลาที่คนเข้าน้อยที่สุด พนักงานสาวสวยวัย 18 ปีเก็บเงินในลิ้นชักด้วยอาการสั่นงันงก บรรจงใส่ลงในกระเป๋าที่ผมเตรียมมาให้ ขณะที่เงินปึกสุดท้ายกำลังถูกยัดใส่ในกระเป๋า พนักงานชายอีกคนก็เดินเข้ามา “ทำอะไรน่ะ” “ไม่มีอะไร กูมาขอเงินใช้วะ มึงรีบไปช่วยน้องเขาเก็บเงิน” ผมพูดพลางชี้วัตถุสีดำในมือไปที่หน้าพนักงานชาย มันคือปืนอัดลมขนาดเท่าของจริง กระทั่งผมเองยังเชื่อว่ามันคือของจริง ทันใด พนักงานชายเลือดนักสู้หยิบขวดน้ำอัดลมขนาดใหญ่ ฟาดใส่กลางศีรษะผมแต่มันง่ายไปผมเบี่ยงตัวลมอย่างรู้ทัน ขวดหลุดจากมือล่วงลงพื้น แตกกระจาย ผมใช้กระบอกปืนอัดลมฟาดไปที่ใบหน้าอย่างจัง จนร่างหงายไปข้างหลัง นอนแน่นิ่งไป ขณะจะหยิบกระเป๋าที่ถูกอัดแน่นด้วยแบงค์ ศีรษะผมก็ถูกฟาดด้วยวัตถุอันแข็ง แต่ไม่แรงนัก เธอนั่นเอง พนักงานสาวสวยวัย 18 ปี แรงหญิงแม้ไม่หนักขนาดให้ผมสลบ แต่ก็ทำให้เลือดสดๆไหลมาได้ ผมรวบรวมสติ หยิบกระเป๋าสีดำ พยุงตัวเองยืนขึ้น พนักงานสาวสวยวัย 18 ปี วิ่งปรี่จากเคาน์เตอร์เพื่อหวังจะฟาดซ้ำสอง แต่ช้าไปเสียแล้ว ผมยืนตัวตรงจับข้อมือเธอไว้อย่างถนัด ท่อนเหล็กสีดำในมือเธอร่วงเคร้ง เธอจ้องหน้าผมอย่างประหวั่น ตัวสั่นเทา พยายามหนีจากการรั้งตัวไว้…

เรื่องมันเกิดขึ้นตอนเช้าของวันวุ่น ๆ วันหนึ่งซึ่งผมไม่อยากจะจำใส่กระโหลกเลยยย..แต่เอาเถอะ ผมจะเล่าให้ฟัง ขณะ ที่ผมกำลังลุกลี้ลุกลนกับการเริ่มต้นวันใหม่ของการทำงานวันแรก ยังนึกโกรธตัวเองไม่หาย เมื่อคืนไม่น่าฉลองกับเพื่อน ๆ ดึกไปหน่อยเลย แต่มันน่าดีใจนี่นา คนจบการศึกษาปุ๊บได้งานปั๊บอย่างผม ถึงแม้เงินเดือนจะไม่มากก็ตามเถอะ ..งานมันหาได้ง่าย ๆ ซะที่ไหน ยิ่งงานที่ตัวเองถนัด และเรียนมาโดยตรงอย่างนี้ด้วย มันน่าวิเศษจริง ๆ ผมจัดการกับตัวเองหลังตื่นสายอย่างเร่งรีบ อุตส่าห์จะสร้างความประทับใจแก่ผู้จัดการ และเพื่อน ๆ ในที่ทำงานในวันแรกแท้ ๆ ชุดสูทที่ซื้อไว้รีดไว้อย่างดี แต่ถูกสวมใส่ร่างอย่างเร่งร้อน ไม่อยากจะบอกเลยจริง ๆ วันนี้ขอทีเถอะ ผมไม่ได้แปรงฟัน เพียงแค่กลั้วน้ำสองสามครั้ง ดีนะที่หนวดเครายังไม่ยาวเท่าไร จึงไม่ต้องเสียเวลาโกนอีก ปวดหนักกะปวดเบา เอาน่า พอทนได้ อั้นไว้ก่อนๆๆ …วันแรกของงานทำงานอันสุดแสนทุเรศของผม! เฮ้อ..!! จราจรยังคงเส้นคงวาเช่นทุกวัน แน่นเอี้ยดเหมือนเดิม นั่งรถปรับอากาศสาย 49 แอร์เย็นฉ่ำ แต่ผมนั่งเหงื่อซึมเต็มแผ่นหลัง หลับตาเห็นภาพผู้จัดการยืนรอที่โต๊ะทำงานด้วยสายตาอันร้อนฉ่า เพื่อนที่ทำงานพยายามเข่นฆ่าผมด้วยสายตา …โอ๊ยยย ผมทนไม่ได้ๆๆๆๆ เวลาผมเหลือน้อยเต็มทนแล้ว ขณะที่นั่งลุกลี้ลุกลนอย่างกับคนทำความผิดมาอยู่นั้น เบาะที่นั่งข้าง ๆ กลับปรากฏหญิงสาวนางหนึ่งทิ้งตัวลงนั่งอย่างแผ่วเบา สวยหรือไม่ ผมไม่ได้สังเกต อารมณ์ตอนนั้นต่อให้บริทนีย์ สเปียร์มาเปิดอกโชว์ต่อหน้าก็หายี่หระสนใจ ตอนนี้จิตใจจดจ่อแต่ที่ทำงาน และผู้จัดการสุดโหด สร้อยตามหลังว่าสุดโหดนี้ ตั้งใจเติมให้เอง แม้จะยังไม่เคยเห็นผู้จัดการก็ตาม แต่เห็นที่ไหน ๆ ผู้จัดการก็ดุ เห็นพนักงานเป็นทาสแรงงาน ใช้ ๆ ๆ ๆ ไม่คำนึงถึงจิตใจ มุ่งกำไรเป็นสำคัญ ก็เหมือนๆกันแหละ ..ผู้จัดการ “คุณค่ะ…เอกสารคุณตกค่ะ”ผมหันไปตามเสียง เธอเองหญิงสาวผู้พึ่งมานั่งตะกี้ เมื่อสักครู่ไม่ได้ทันสังเกต แต่บัดนี้เมื่อตาเธอกับตาผมสบกันในระยะไม่กี่เมตร จิตใจถึงกับวูบวาบร้อนผ่าว เอกสารที่ถือในมือทั้งหมดหลุดจากมืออย่างไม่รู้ตัว เธอตกใจกับอาการตะลึงของผม รีบเก็บเอกสารให้เป็นการใหญ่ พอได้สติผมจึงก้มลงช่วยเธอเก็บบ้าง“นี่ครับ ..เอกสารของคุณ” ผมยื่นเอกสารในมือให้เธอโดยที่สายตายังจดจ้องที่หน้าเธอยังไม่ลดละ“ไม่ใช่เอกสารของฉันค่ะ” เธอตอบ“อ้าวว ..แล้ว ของ เอ่ะ…”“อ่อ ..ของผมเอง แฮะ ๆๆ “ผมตอบอย่างขวยเขิน ไม่รู้ตอนนั้นหน้าหนา ๆ ของผมจะเป็นสีแดงหรือเปล่า ภาวนาว่าอย่างแดง…