Month: June 2006

คงเคยได้ยินมาบ้างแล้วนะครับ กรณีที่เพื่อนหรือคนที่เรารู้จักเสียชีวิตไปแล้ว แต่เรายังไม่ได้ลบเบอร์เขาออกจากมือถือของเรา แล้วเวลาดึกของวันหนึ่ง ก็มีโทรศัพท์ดังขึ้น ขณะงัวเงียจะรับโทรศัพท์อย่างเคยชิน แว่บหนึ่งก็มองหน้าจอมือถือ ยังไม่คิดอะไร ยกโทรศัพท์มาประกบที่ข้างหู แต่ไม่ทันโทรศัพท์จะถึงหูและฟังเสียงปลายสาย ก็เอ่ะใจ..จึงดูหน้าจอมือถืออีกครั้ง แล้วชื่อที่ปรากฏในหน้าจอนั้นคือ .. คนที่เสียชีวิตแล้ว กดวางแล้วโยนโทรศัพท์นั้นทิ้งทันที.. ยังไม่ทันได้ฟังและพูดอะไรเลย และหลังจากวันนั้นก็ได้สอบถามไปยังญาติผู้เสียชีวิต ได้รับข้อมูลว่า สิ่งของส่วนตัวผู้ตายส่วนใหญ่ ถ้าไม่เผาไปพร้อมกับศพ ก็ถวายวัดหมดแล้ว.. ! เรื่องประมาณนี้ คงเคยได้ยินได้ฟังบ้างใช่มั้ยครับ แต่เรื่องที่จะเล่านี้ คล้ายๆกัน แต่มันมีมากกว่านั้นครับ เกิดขึ้นกับไอ้แจ๊ส.. ไอ้แจ๊ส พ่อเป็นตำรวจ แม่เป็นครู เป็นรุ่นน้องผมประมาณ 2-3 ปี ผมรู้จักไอ้แจ๊สจากพี่ชายของมัน พี่ชายมันเป็นเพื่อนผม เมื่อก่อนผมชอบไปค้างที่นั่น ดึกๆ เวลาหิว ไอ้แจ๊สทำหน้าที่เป็นพ่อครัวที่ดีเสมอ หลังจากถูกพี่มันบังคับและขู่ (ถ้าเมิงไม่ทำนะ กูจะบอกพ่อว่ามึงสะสมหนังโป๊) แจ๊สจึงลวกมาม่าให้พวกเรากินอย่างจำยอม แจ๊สมีเพื่อนเยอะมาก ทั้งหญิงและชาย ชอบพามาแนะนำให้รู้จักอย่างไม่ซ้ำหน้า เพื่อนส่วนใหญ่เป็นเพื่อนเที่ยว เพื่อนกินมากกว่า แต่ในที่สุด แจ๊สก็ได้เพื่อนตาย..! ตอนที่เพื่อนคนนี้ตาย แจ๊สไม่สามารถไปร่วมงานศพได้ เพราะงานศพจัดที่ต่างจังหวัดทางภาคเหนือค่อนข้างไกล และกระทันหัน เสียชีวิตวันเดียว วันต่อมาก็เผาแล้ว เพื่อนของแจ๊สคนนี้ชื่อมี้ เป็นหญิงมาดมั่น น่ารัก สดใส เธอเสียชีวิตพร้อมกับผู้โดยสารบนเรือด่วนอีก 4 คน เรือที่เทอใช้โดยสารในวันเกิดเหตุ เกิดพลิกคว่ำกลางแม่น้ำเจ้าพระยาที่เชี่ยวกราด ผู้โดยสาร 20 กว่าชีวิตว่ายน้ำได้ จึงรอด มี้เป็นคนเหนือ ว่ายน้ำไม่เป็น เธอจมน้ำเสียชีวิต กว่าเจ้าหน้าที่จะช่วยกู้ศพขึ้นมา ร่างเธอก็ขึ้นอึดจนจำแทบไม่ได้ หลังจากมี้เสียชีวิตไปประมาณ 2 อาทิตย์ ทุกคนเกือบลืมเรื่องเศร้าๆของมี้หมดแล้ว แต่แล้วจู่ๆ วันหนึ่ง เป็นวันศุกร์ปลายเดือนที่ทุกคนมักไปเที่ยวยามค่ำคืน คืนนั้นก็เช่นกัน แจ๊สไปกับเพื่อนๆในกลุ่ม กลับถึงบ้านตอนเกือบตีสามด้วยอาการสลึมสลือด้วยฤทธิ์แอลกอฮอ ขณะกำลังไขกุญแจบ้านด้วยความลำบากยิ่ง โทรศัพท์เจ้ากรรมก็ดังขึ้น แจ๊สกดรับทันทีโดยไม่ทันดูหน้าจอว่าใครโทรเข้า “ฮาาาา..า โหลล” “……” “ฮาาโหล ใครอ่ะ” สองมือของแจ็สยังไขกุญแจอย่างยุ่งยาก โทรศัพท์เหน็บข้างหู ใช้ไหล่หนีบไว้ “ฮาโหลๆๆๆๆ ๆ ๆ ไม่พูดจะวางแล้วน่ะ”…

-1- …การผลิตบุหรี่ในยุคแรกทำด้วยมือโดยผู้สูบเองหรือโดยคนงานโรงงานซึ่งมวนบุหรี่บนโต๊ะ ปะกาวปิด และห่อ ใน ค.ศ. ๑๘๘๐ นักประดิษฐ์ชาวอเมริกัน เจมส์ เอ บอนแซก คิดค้นสร้างเครื่องทำบุหรี่อัตโนมัติขี้นเป็นเครื่องแรก ยาสูบถูกหยอดลงบนริ้วกระดาษเป็นทางยาว เครื่องจักรจะมวนบุหรี่ ปะกาวปิด แล้วตัดด้วยใบมีดที่หมุนอยู่ตลอดเวลา วิธีการทำงานของเครื่องจักรอัตโนมัตินี้เป็นต้นแบบของการผลิตบุหรี่จำนวนมหาศาลซึ่งทำให้บุหรี่กลายเป็น “สิ่งที่ให้ความพึงพอใจ” ที่หาซื้อได้ง่ายมากของนักสูบทั่วโลก -2- ถ้าแบ่งระดับชีวิตแบบหยาบๆ 3 ระดับ คือ ระดับประถม มัธยม และอุดมศึกษาผมคิดว่า ช่วงชีวิตวัยมัธยมคือช่วงที่สนุกที่สุด กลุ่มพวกเรามีกัน 6 คน 2 ใน 6 เป็นผู้หญิง และ 1 ใน 2 หญิงนั้นเป็นทอมแต่ด้วยความเป็นเพื่อน พวกเราไม่เคยแยกแยะแบ่งวรรณะว่า หญิงต้องให้เกียรติ หรือชายต้องมีความเป็นสุภาพบุรุษ สิ่งที่ผู้ชายทำได้ ผู้หญิงก็ทำได้เช่นกัน นั่นรวมไปถึงการสุบบุหรี่คงมีแต่ดิ๊ด หญิงแท้หนึ่งเดียวที่ไม่สูบบุหรี่ เหตุผลง่ายมาก พ่อเธอโคตรดุ และเธอแพ้ควันบุหรี่อย่างรุนแรง (จมูกดีมากถ้ามีกลิ่นบุหรี่อยู่ในระยะ 30 เมตร) พวกเรายกเว้นติ๊ดมาเจอกัน และรู้จักกันในห้องบ๊วย (ซึ่งเป็นห้องที่พวกเราสิงสถิตย์จนจบ)ติ๊ดเป็นแฟนไอ้หน่องซึ่งเป็นทอม จึงเข้ากลุ่มของพวกเราโดยอัตโนมัติ ติ๊ดอยู่ห้องคิง ติ๊ดจึงเป็นเพื่อนที่พวกเราภูมิใจมาก ตั้งแต่ผู้หลักผู้ใหญ่บอกว่า ทุกที่สามารถเป็นที่เรียนได้ พวกเราจึงเรียนนอกห้องมากกว่าเรียนในห้องเรียน ห้องเรียนที่พรั่งพร้อมด้วยสื่อการเรียนรู้มัลติมีเดียครบครัน โรงหนัง, โต๊ะสนุ๊ก, โบว์ลิ่ง, ห้างสรรพสินค้า ฯลฯ แม้จะเรียนอย่างทะลักทุเล พวกเราก็กอดคอกันจบจนได้ (แทบจะต้องกอดขาลงคลานคุกเข่ากราบเท้าผอ.ผู้เซ็นต์อนุมัติ หลังจากใช้วิธีขู่เข็ญบังคับไม่สำเร็จ) พอก้าวเข้าสู่ชีวิตมหาวิทยาลัย..พวกเราต้องแยกกันคนละทางสองทาง ส่วนใหญ่เรียนมหาวิทยาลัยเอกชน หรือไม่ก็ราชภัฏ ส่วนไอ้หน่องต้องแยกจากติ๊ดเพราะติ๊ดเอ็นท์ติด ไอ้หน่องเอ็นท์ไม่ติด เพราะไม่ได้เอ็นท์ และไม่ได้เรียน.. พวกเราดีใจและภาคภูมิใจกับติ๊ดมาก ติ๊ดยังเป็นเพื่อนที่เราภาคภูมิใจเสมอแม้จะแยกกันเราสัญญาว่าจะไม่ลืมกัน และยังคงติดต่อกันเป็นระยะๆ -3- การสูบบุหรี่ก่อให้เกิดมะเร็งปอดถึง 80-90 เปอร์เซ็นต์ และก่อสารมะเร็งชนิดอื่นๆ นอกจากนี้ โรคถุงลมโป่งพองก็มีสาเหตุมาจากการสูบบุหรี่ ผู้ที่สูบบุหรี่จะมีหน้าตาแก่เร็วกว่าปกติ เนื่องจากควันบุหรี่จะเพิ่มรอยเหี่ยวย่นบนผิวหนัง เพราะการสูบบุหรี่มีผลเพิ่มอัตราเมตาบอลิซึม (metabolic rate) หญิงมีครรภ์ที่สูบบุหรี่อาจทำให้แท้งลูกได้ -4- เข้าปีที่ 2 ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัย พวกเรา…

ชายชราวัย 60 ต้น กับสิ่งที่แกทำทุกวันที่หลายคนไม่ค่อยจะเข้าใจ ลุงสนคนเก็บขยะ กับสิ่งที่แกทำมากว่า 10 ปีทุกๆเช้าหลังจากตระเวนเก็บขยะซึ่งแกต้องตื่นตั้งแต่ตี 4-5 เพื่อออกไปเก็บขยะ แกจะซื้อขนม ตุ๊กตา หรือของเล่นเล็กๆน้อยๆ มาฝากเด็กๆในละแวกบ้านเสมอ บางวันแกอดข้าว แต่ก็ไม่เคยอดที่จะมีของฝากสำหรับเด็กๆ ลุงสน เป็นใคร ทำไมถึงต้องอดเพื่อให้เด็กๆที่ไม่ใช่ลูก? ลุงสนประสบความล้มเหลวกับชีวิตครอบครัวภรรยาแกหนีไปกับชายคนใหม่ แต่เพียงเวลาไม่ถึงปี เธอคนนั้นก็กลับมา และเพียงเวลาไม่ถึงปีอีกเช่นกัน เธอคนนั้นก็จากไป พร้อมทิ้งของต่างหน้าไว้ให้ระลึกถึง นั่นคือ ลูก แกไม่เคยมีความคิดเลยว่า เด็กคนนี้เป็นเลือดเนื้อเชื้อสายแกหรือไม่ แกเลี้ยงดู ทะนุถนอม ให้ความรักอย่างที่พ่อแม่จะพึงให้ได้แก่ลูกคนหนึ่ง เด็กหญิงเติบโตมาด้วยความรักจากบิดาและบรรดาญาติๆในละแวกนั้น ท่ามกลางเสียงวิพากษ์วิจารณ์ของชาวบ้านที่ว่าแกเลี้ยงลูกของชู้ แกไม่สนใจ ความรักที่มอบให้ลูกสาวคนนี้ยิ่งใหญ่เหลือเกิน พอเด็กหญิงเลยวัย 4 ขวบได้เพียงไม่กี่เดือน ผู้เป็นแม่ได้กลับมาอีกครั้ง เสียงทัดทานของลุงสนไร้น้ำหนักยิ่ง เธอกลับไปแล้ว..พร้อมกับเด็กหญิงผู้เป็นดวงใจ ลุงสนร่ำไห้..และตั้งแต่นั้นมา ความรักที่แกเคยมีให้กับเด็กคนนั้นเท่าไร แกก็เฝ้ามอบให้กับเด็กในละแวกบ้านทุกวัน หลายคนมองว่าแกเป็นผู้ให้อย่างเดียว ไม่เคยได้รับ แต่แท้จริงแล้ว แกรู้สึกอยู่เสมอว่าสิ่งที่แกได้รับนั้นมากกว่าของที่ได้ให้แก่เด็กๆ ..แกได้รับอะไร ??รอยยิ้มและความสุขของเด็กๆ นั่นคือสิ่งที่แกได้รับมาตลอดเวลากว่า 10 ปี … แล้ววันหนึ่ง วันที่ทุกคนรู้ในชื่อว่าเป็นวันพ่อแห่งชาติลุงสนยังคงเป็นที่รักของเด็กๆเช่นเคย ขณะที่แกกำลังมีความสุขกับหน้าที่ของผู้ให้ ใครคนหนึ่งกำลังยืนมองเขาอยู่ และเมื่อลุงสนหันไปสบตา ใครคนนั้นก็เดินเข้ามาในระยะใกล้ และก้มลงคุกเข่ากราบแทบเท้าของลุงสน.. ท่ามกลางความสนใจของเด็กๆ และชาวบ้านแถวนั้นเมื่อเธอคนนั้นเงยหน้าขึ้นมาพร้อมน้ำตาที่นองหน้า คำแรกที่เธอเอ่ยทำน้ำตาของลุงสนพรั่งพรู เธอเอ่ยคำที่ลุงสนไม่คิดว่าจะได้ยินอีกแล้วในชีวิตนี้ “พ่อ” ความรักเป็นสิ่งที่ดีเสมอ ไม่ว่าเราจะมอบให้ใคร สิ่งที่ได้รับกลับคืนย่อมเป็นสิ่งที่ดีเช่นกัน แม้ว่าจะนานเท่าใด.   ภาพประกอบจาก unsplash-logoJason Leung