Month: April 2009

ในยุคที่ทุกคนต่างมีอิสระเสรีในการแสดงออกทางประชาธิปไตย จึงมีภาพคนชุมนุม หรือผู้แสดงออกทางความคิดความเห็นทางการเมืองอย่างหลากหลาย และเมื่อไม่ได้อย่างที่หวังอย่างที่ตั้งใจ ก็รวบรวมผู้มีอุดมการณ์เดียวกับตน หรือวานจ้างคนให้มามีส่วนร่วมด้วย มีการแบ่งข้าง แบ่งฝักแบ่งฝ่าย แบ่งสี สีต่างๆถูกนำมาเป็นสัญลักษณ์ของแต่ละฝ่าย อะไรก็ไม่ร้ายแรงเท่า เมื่อแต่ละฝ่ายเริ่มทวีความรุนแรง เริ่มไม่ฟังแกนนำ เริ่มทำตามความชอบใจ เอาอารมณ์ตนเป็นที่ตั้ง เอาความเกลียดชังเป็นแรงขับเคลื่อน ทางฝ่ายผู้รับเองอยู่ในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก ครั้นจะอยู่เฉยๆก็อาจจะเกิดความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ กระทั่งควบคุมไม่อยู่ หรือจะระงับเหตุก็กลัวจะบานปลาย ทำให้อีกฝ่ายได้รับความบาดเจ็บหรือเสียชีวิต ระหวังเหตุการณ์อยู่ในรอยต่อนี่เอง.. เจ้าของพื้นที่ ~ กรุงเทพกำลังระอุ เราจึงเห็นภาพกรุงเทพร้องไห้ หลังจากเคยเห็นพระจันทร์ยิ้มมาเมื่อต้นปี กรุงเทพเริ่มวุ่นวาย รถราไปไหนไม่ได้ ผมรีบกระวีกระวาดออกจากที่ทำงาน แต่กระนั้นก็ยังเจอกับฝูงม็อบเข้าอย่างจัง คนกำลังบ้าคลั่ง ทั้งผู้ชุมนุม และผู้สัญจรที่รถกระดิกไม่ไหนไม่ได้ ทำให้ร้อนใจแทบบ้า สงกรานต์ปีนี้ ผมตั้งใจจะไปรดน้ำดำหัวผู้ใหญ่ สงกรานต์ไทยถูกกำหนดให้เป็นวันครอบครัว ลูกๆที่ระเห็ดระเหเร่ร่อนมาทำงานในกรุงเทพ ก็จะถือฤกษ์ในวันนี้กลับไปหา ไปกราบ ไปรดน้ำ ขอพร หลายปีที่ผ่านมา ผมไม่เคยกลับไปในวันครอบครัวเช่นนี้ ด้วยข้ออ้างต่างๆนานา รถเยอะ คนเยอะ ติดงาน ฯลฯ ปีนี้จึงตั้งใจอย่างยิ่งว่า จะไปให้ได้ ฟังเพลงแม่ของเสกโลโซยิ่งทำให้คิดถึงแม่ “คิดถึงแม่ขึ้นมา น้ำตามันก็ไหล อยากกลับไป ซบลงที่ตรงตักแม่…”  หลังจากนั่งแงกบนรถอยู่ร่วมชั่วโมง ด้านหน้ามีผู้ชุมนุมเอารถมากั้นไว้ พร้อมแกนนำตะโกนด่า แต่ติต่างว่าปราศัย รถทุกคันที่ติดแง่กอยู่ตรงนั้น อยู่ในภาวะที่กลับไม่ได้ ไปไม่ถึง หลายคนเริ่มก่นด่ากลุ่มผู้ชุมนุม แต่ก็ทำอะไรมากไม่ได้ เพราะกริ่งเกรงผู้ชุมนุมจะเข้ามาทำร้าย ท่ามกลางแดดในเวลาเที่ยงวันของเดือนเมษาที่ร้อนระอุ ผมนึกหวั่นใจเกรงว่าสงกรานต์นี้ จะคลาดแคล้วการไปรดน้ำดำหัวผู้ใหญ่อีกเช่นที่ผ่านมา การจะเคลื่อนตัวออกจากจุดนี้คงทำได้ยาก หากสละรถไว้ รถคันงามที่ยังผ่อนไม่หมด อาจมีอันตรายหรืออาจเป็นตัวการที่ทำให้การจราจรเลวร้ายกว่าที่เป็น คิดภาพถ้าทุกคนบนรถที่จอดติดบนถนนในตอนนี้ สละรถกันทุกคน ถนนเส้นนี้ก็จะกลายเป็นสุสานรถ และอาจเป็นอาวุธให้ผู้ชุมนุมใช้เผาไล่เจ้าหน้าที่อีก คิดได้ดังนั้น จึงได้แต่นั่งดูเหตุการณ์ต่อไป เมื่อเหตุการณ์ทำท่าจะกลับมาเป็นปกติได้ยาก ผู้ชุมนุมเริ่มทวีจำนวนมากขึ้น ทั้งชาย หญิง วัยรุ่น หรือกระทั่งคนแก่ ผมจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา และคนแรกที่ผมนึกถึง ณ ขณนั้น แม่! “ฮัลโหล แม่ครับ”  ”ฮัลโหล แม่ .. แม่อยู่ที่ไหน ทำไมเสียงดังจัง” เมื่อยังไม่ได้รับเสียงตอบกลับ  ผมจึงถามซ้ำอีกครั้ง…