คนที่ฆ่าฉัน
ฉันเกิดมาท่ามกลางบ้านหลังโต ทุ่งหญ้า คนรัก ความอบอุ่น แต่เมื่อฉันเริ่มโตขึ้น ฉันเริ่มรับรู้ถึงรังษีความชิงชัง เพียงไม่รู้ว่ารังสีนี้มันมาจากไหน เพราะคนรอบข้างล้วนเป็นคนที่รัก เอ็นดูฉันยิ่ง บ้านหลังนี้ประกอบด้วย คุณพ่อ คุณแม่ คุณย่า คุณป้าอรผู้ดูแลฉัน พี่แองจี้ เพื่อนเล่นของฉัน และน้าสมพรคนดูแลสวน ฉันชักกลัวกับความรู้สึกถึงรังษีแย่ๆนั่นอีกแล้ว มันจะทวีความรุนแรงทุกครั้งที่ฉันเล่นกับพี่แองจี้ และหัวเราะเสียงดัง ฉันรู้สึกเสียวสันหลังวาบ ถึงกับต้องหันไปดู แต่สิ่งที่พบกับเป็นรอยยิ้มจากสมาชิกในครอบครัว คุณพ่อ ไม่นะ ท่านออกจะรักฉันขนาดนั้น คุณแม่ พาฉันไปเที่ยวทุกอาทิตย์ คุณย่า ถึงแม้ท่านจะรำคาญเวลาที่ฉันเสียงดัง แต่ยืนยันว่าท่านเป็นคนแก่ใจดีคนหนึ่ง คนป้าอร แม้ไม่มีเชื้อสายทางญาติกับบ้านนี้ แต่ระยะเวลาที่แกอาศัยอยู่ในบ้านคงเป็นเครื่องการันตีได้ ปีนี้เข้าปีที่ ๘ แล้ว น้าสมพร คนสวน น้อยครั้งที่แกจะขึ้นมาในบ้านหลังนี้ ฉันจึงไม่รู้จักแกมากเท่าไร รอยยิ้มจากปากของแก คุณแม่บอกหายากพอๆกับความสัตย์ซื่อของนักการเมือง..นักการเมือง ใครนะ นักการเมือง พอคิดถึงชื่อนี้ทีไร ทำเอาหายใจไม่ออกทุกที คงเป็นชื่อของยักษ์ตัวใดตัวหนึ่งในนิทานก่อนนอนที่พ่อชอบเล่าให้ฟัง ฉันจะไม่ใส่ใจถึงรังสีนั่น ฉันอาจคิดไปเอง ฉันกำลังมองโลกในแง่ร้ายรึ หรือฉันชอบคิดมาก ไม่นะ ฉันชอบคิดน้อยๆ แต่ความรู้สึกนั่นมันแรงจริงๆ […]