เพราะอากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย
สายฝนหล่นหลั่งดั่งฟ้ารั่ว มืดสลัวเสียงฟ้าคำรามลั่น ใจเอยใจ..ใจเรายิ่งหนาวสั่น ฤๅ ฟ้ากั้นสองใจด้วยสายน้ำ ฝนตกยิ่งดึกยิ่งหนักขึ้น ชาวบ้านบางส่วนรีบรุดไปดูพืชไร่ที่สวน ด้วยเกรงว่าสายน้ำอันเชี่ยวกราดจะพัดพาไปหมดสิ้น ซึ่งถ้าเป็นดังนั้น หมายถึงปีนี้ทั้งปี นอกจากหนี้สินที่ไม่มีทางสะสางแล้ว แม้อาหารการกินในแต่ละวันล้วนเป็นไปได้ยาก เมื่อวานมีเสียงประกาศแจ้ง เตือนจากรายการทางวิทยุว่า จะมีฝนตกหนัก ชาวบ้านได้ฟังล้วนยินดี เพราะคำว่าฝนตกหนัก ไม่เคยผ่านหูเขามานานมากแล้ว เมื่อฟังว่าพระพิรุณจะมาเยือนล้วนสร้างความปรีดา น้ำท่าก็หมายถึงความอุดมสมบูรณ์ รินนั่งอยู่ริมระเบียงมองไปทางด้านหน้า ซึ่งมีสายฝนหนาทึบขวางกั้นไม่ให้มองทะลุออกไปได้ถึงบ้านอีกฟากหนึ่ง ถ้าอีกสามสิบนาทีข้างหน้าฝนยังคงตกหนักเช่นนี้ เขาคงต้องทำอะไรสักอย่าง เพราะไม่แน่นักว่า สายฝนจะหยุดเมื่อไร และเมื่อถึงตอนนั้น อาจจะสายไปแล้ว..สายไปสำหรับการจะถามถึงสัญญากับใครงบางคน.. สัญญา มันอาจจะนานเกินไป แต่เขายังจำได้ดี “ทำไมรินถึงไม่เข้าไปเรียนในกรุงเทพ อุตส่าห์เอ็นฯติด” “ไม่ใช่ว่าเราไม่อยากไปนะน้ำ ยิ่งเป็นที่เดียวกันกับน้ำด้วยแล้ว เรายินดียิ่ง แต่..น้ำก็รู้ ปีที่แล้วพ่อเราประสบอุบัติเหตุ เป็นอัมพาตเดินไม่ได้ แม่คนเดียวไม่สามารถรับภาระทุกอย่างได้ เราเป็นพี่คนโต…” “ริน..” หญิงสาวจับมือฝ่ายชายมากุมราวกับพยายามส่งพลังทั้งหมดไปให้ เมื่อเห็นน้ำเสียงเขาเริ่มสั่นเครือ “เราเห็นใจเธอนะ แต่คนดีตกน้ำไม่ไหลตกไฟไม่ไหม้น๊ะ น้ำจะขอเป็นกำลังใจให้” “น้ำไปพรุ่งนี้แล้วใช่มั้ย..เราคงคิดถึงน้ำ” “น้ำจะกลับบ้านบ่อยๆ สัญญานะว่า ถ้าน้ำกลับมารินต้องพาน้ำไปเที่ยวน้ำตกบนยอดเขานั่น ไปเก็บดอกไม้ป่า ..” “เราสัญญา..น้ำ” “งั้นเรามาเกี่ยวก้อยกัน” ฤดูฝนปีที่แล้ว สายน้ำขาดช่วง พืชผักผลไม้ในไร่ล้วนได้รับผลกระทบ แมลงวัชพืชตัวร้ายก็กระหน่ำซ้ำเติม ที่ร้ายไปกว่านั้นน้ำตกที่อยู่บนยอดเขา น้ำแห้งอย่างไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน ผู้ที่เดือดร้อนกว่าใครๆจากปัญหาดังกล่าวนี้ นอกจากชาวไร่ชาวสวนแล้ว รินเองร้อนใจยิ่ง เพราะถ้าน้ำกลับมาจากกรุงเทพ เขาจะไม่สามารถพาเธอไปเที่ยวชมน้ำตกที่สวยอย่างเมื่อก่อนได้ ซ้ำร้ายดอกไม้ที่สวยงามกับแห้งเหี่ยวตายเกือบหมด สิ่งที่เขาทำได้ในตอนนั้น คือเฝ้าดูแลและปลูกเสริมเหล่าดอกไม้ป่าจนบานสะพรั่ง น้ำที่ไหลจากยอดเขาน้อยลง จนเกือบแห้ง เขาไม่สามารถทำอย่างไรได้ ส่วนดอกไม้ช่างเบ่งบานสวยงามขัดกับความแห้งแล้งบนยอดเขา เขาชุบชีวิตมันขึ้นมา.. แต่แล้วปีนั้น น้ำไม่ได้กลับมา.. มาปีนี้ ฝนตกตั้งแต่ต้นปี สร้างความยินดีแก่รินยิ่ง เหล่าดอกไม้ป่าสวยกว่าทุกปีที่ผ่านมา มีดอกไม้แปลกๆผุดขึ้นจากการได้น้ำฝนที่มาเร็วกว่าทุกปี รินเฝ้ารอการ กลับมาของน้ำอย่างจดจ่อ การที่เธอไม่ได้กลับมาเมื่อปีที่แล้ว ใช่ว่าเธอลืมสัญญา เธออาจยุ่งกับการเรียนมากจนไม่มีเวลา หรืออาจเพราะอากาศที่ผิดปกติเปลี่ยนแปลงบ่อยๆ อย่างที่กรมอุตุได้แจ้งเตือนผ่านทางวิทยุ จึงมาไม่ได้ และแล้ว..น้ำก็ กลับมา รินยังไม่ได้พบเธอ เพียงได้ยินจากญาติๆของเธอ ว่าเธอมาถึงแล้ว เมื่อบ่ายวันนี้ และเย็นนี้เขาตั้งใจจะไปหาเธอ เขาเก็บดอกไม้ป่าสารพัดจัดสรรอย่างสวยงาม เพื่อนำไปกำนัลต่อเธอ เขามองดอกไม้ช่อนั้นอย่างปีติ ละอองฝนกระเซ็นเข้ามาปลุกให้เขาตื่นจากอาการเหม่อลอย…