เจ้าหญิงสุคันธา

นานมาแล้ว..มีเจ้าหญิงพระองค์หนึ่งเธอเป็นพระธิดาองค์เดียวของพระราชาผู้ยิ่งใหญ่ในแคว้นอี้เทียน ทรงมีพระนามว่า เทียนฟู่ เป็นพระราชาหม้ายมาหลายปี พอเจ้าหญิงมีอายุ 20 ปี พระราชาทรงประสงค์จะให้เธอมีพระสวามีด้วยความที่ตลอดเวลา 20 ปี เจ้าหญิงไม่เคยพบปะสนทนาพูดคุยกับชายใดเลย พระนางจึงรู้สึกตื่นเต้น และขณะเดียวกันก็รู้สึกกลัวที่จะต้องคุยกับบุรุษเพศ “บุรุษนี่ เขาพูดจากันยังไงน่ะ?” เธอถามหญิงรับใช้หญิงรับใช้คนที่หนึ่งซึ่งมีอายุเท่าองค์หญิงทูลว่า “ชื่อว่าบุรุษนั้น เป็นผู้ที่มีความอ่อนโยน ให้เกียรติต่อสตรีเสมอ คำพูดทุกคำล้วนเปี่ยมด้วยคำอ่อนหวาน”“บุรุษมีแต่คำพูดเหลาะแหละเชื่อถือไม่ได้ คำพูดจาไม่ได้ต่างจากร่างกายที่กระด้างของเขาเลย” หญิงรับใช้วัย 25 กล่าวบ้าง“บุรุษทุกคนคอยแต่หาโอกาสจากสตรีเพศ คิดแต่เรื่องลามกสกปรก” หญิงรับใช้วัย 30 กล่าวองค์หญิงรู้สึกสับสนกับคำตอบที่ขัดแย้งกัน จึงถามยังหญิงรับใช้ที่สูงวัยบ้าง“อันบุรุษหรือสตรีหามีความแตกต่างกัน ด้วยทั้งสองต่างเป็นมนุษย์คนหนึ่งเช่นกัน บุรุษหรือสตรีจะดีหรือไม่ดี ก็เพราะตัวของเขาเองหาเกี่ยวกับเพศไม่ เพียงเพราะบุรุษคนเดียวที่เราได้รู้จัก ไม่อาจตัดสินบุรุษทั้งโลกได้ และไม่ควรทำอย่างนั้น..” เจ้าหญิงทรงพอพระทัยกับคำตอบนี้มาก เพราะทำให้พระองค์เปลียนทัศนคติที่เคยมีต่อบุรุษใหม่ บุรุษไม่ใช่คนที่น่ากลัวอย่างที่เคยคิด เมื่อข่าวเรื่องการประกาศหาคู่สมรสขององค์หญิงกระจายออกไป เจ้าชายตามเมืองต่างๆ ก็ต่างจัดขบวนมาสู่ขออย่างมิคาดสาย เมื่อมีมาก เพื่อความยุติธรรม พระราชาจึงตรัสในสมาคมนั้นว่า..”เนื่องจากเจ้าชายมากมายต่างมาสู่ขอองค์หญิง เรารู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ทุกท่านให้ความรักต่อธิดาของเรา แต่เพื่อให้ได้คนที่เหมาะสมกับธิดาของเรามากที่สุด สมบัติใดๆอย่างอื่นเราไม่ต้องการ เราต้องการคนที่มีความรักต่อธิดาของเราอย่างแท้จริง” มีเสียงจอแจของเหล่าบุรุษผู้มาแสดงตนเพื่อขอเป็นราชบุตรเขยเสียงเหล่านั้นถูกสะกดให้เงียบด้วยเสียงอันน่าเกรงขามของพระราชา “ห่างจากเมืองนี้ ชั่วภูเขา 12 ลูก มีสวนดอกไม้อันกว้างใหญ่ ณ ที่นั้นมีเพียงดอกไม้ดอกเดียวที่มีความโดดเด่น ไม่เหมือนดอกใดๆในโลก ซึ่งลูกของเราชื่นชอบเป็นอย่างยิ่ง หากใครสามารถนำดอกไม้ดอกนั้นมากำนัลแด่ธิดาของเราในวันฉลองวันเกิดครบ 20 ปี เราจะมอบธิดาให้แก่บุรุษคนนั้น แต่เราขอเตือนท่านทั้งหลายไว้ในที่นี้ด้วยว่า สวนดอกไม้แห่งนั้นล้วนรายล้อมด้วยอันตรายที่ทั้งมองเห็นและมองไม่เห็น ขอให้พวกท่านจงระวังตัว คนที่ได้ดอกไม้มา ถือได้ว่าเป็นคนที่มีความสามารถเหมาะสมแก่ธิดาของเรา การคัดเลือกราชบุตรเขยเริ่มต้น ณ​ บัดนี้..”

เมื่ออรุณรุ่ง พระอาทิตย์ฉายแสงยามเช้า เจ้าหญิงในร่างของดอกกระดาษ เริ่มมีเรี่ยวแรงขึ้น พอได้สติ เหม่อมองท้องฟ้าอย่างเลื่อนลอย ยังเข้าใจว่าตัวเองเพียงฝันไป แต่มันคงเป็นฝันที่ยาวนานยิ่ง เมื่อไรจะตื่นจากฝันร้ายนี้เสียที “เธอ ๆ ๆ ได้สติแล้วเหรอ?” เสียงดอกไม้ดอกเดิมเรียกเธออีกครั้ง ครั้งนี้เองเธอจึงได้รู้ว่าไม่ได้ฝันไป “ฉันชื่อจรรยา เธอชื่ออะไร” ดอกกระดาษสีเหลืองเอ่ย “​ฉัน..น” เจ้าหญิงกล้ำกลืนน้ำตา รู้สึกสับสนในชีวิตยิ่ง แยกแยะไม่ออกว่าอันไหนเป็นฝัน อันไหนเป็นจริง ตอนนี้กำลังฝันอยู่หรือว่าช่วงเวลาที่เป็นเจ้าหญิงนั้นเป็นฝันกันแน่ “เธอไม่ต้องร้องไห้หรอก ช่วงแรกๆเราทุกคนก็เป็นเหมือนเธอกันทั้งนั้นแหละ” เจ้าหญิงปาดน้ำตา “พวกเธอเป็นยังไงเหรอ” “พวกเราทุกคนล้วนถูกสาป โดยแม่มดปีศาจ” “แม่มด” “ใช่ ดอกกระดาษที่เบ่งบานหลากสีเต็มท้องทุ่งนี้ ล้วนเป็นมนุษย์ที่ถูกสาปทั้งสิ้น” “ท..ทำไม” “เมืองนี้ตั้งอยู่บนเขาที่ยากแก่การเพาะปลูกดอกไม้ เมื่อก่อนก็ไม่มีปัญหาอะไร แต่เมื่อยี่สิบปีที่แล้ว เมื่อองค์หญิงประสูติขึ้น พระราชาต้องการจะเอาใจองค์หญิงองค์นี้ จึงรับสั่งให้ปลูกดอกไม้ทั่วเมือง ทุกดอกล้วนปลูกขึ้นได้อย่างสวยสดงดงาม ยกเว้นดอกกระดาษ” “ทำไม” “ดอกกระดาษเป็นดอกที่ขึ้นได้เฉพาะพื้นที่ พระราชารับสั่งให้คนสวนผู้ชำนาญในการปลูกดอกไม้ทั่วเมืองมาปลูก ก็ไม่สามารถปลูกได้ ทรงกริ้วมาก อยากจะเอาชนะธรรมชาติ จึงรับสั่งว่า ถ้าใครสามารถปลูกดอกกระดาษได้ ถ้าอยากได้อะไรพระองค์จะพระราชทานให้ทันที!” “ครั้งนั้น มีผู้หญิงคนหนึ่งอาสาจะปลูกต้นไม้ โดยจะขอใช้เวลาเพียง ๑ เดือน พระราชาทรงอนุญาต และเมื่อครบ ๑ เดือน ดอกกระดาษหลากสีสันก็เต็มอุทยาน ในตอนนั้น ไม่มีใครรู้ว่านางใช้วิธีไหนเนรมิตดอกไม้เหล่านี้ แต่พร้อมๆกับการเบ่งบานของหมู่ดอกไม้ ก็มีเรื่องแปลกประหลาดเกิดขึ้นในเมือง นั่นคือ อยู่ๆชาวบ้านก็หายตัวไปอย่างลึกลับ ครั้งละคนสองคน ตอนนั้นเราเองก็ไม่รู้ แต่เดี่ยวนี้รู้แล้วว่า ที่หายไปนั้น หายไปไหน?” “หายไปไหน” เจ้าหญิงถามประสาซื่อ “ก็ถูกนำสาปเป็ดอกไม้อยู่นี่ไง” “พระราชาทรงพอพระทัยมาก จึงรับสั่งถามว่า เจ้าอยากได้อะไรเป็นสิ่งตอบแทน? หญิงนั้นตอบว่า หม่อมฉันมีลูกสาวอยู่คนหนึ่งอายุเท่าๆกับองค์หญิง พ่อของเด็กเสียชีวิตตั้งแต่ลูกยังเล็ก หม่อมฉันเพียงหวังให้ลูกเป็นเจ้าหญิงองค์หนึ่งคู่กับพระราชธิดา เมื่อหญิงนั้นกล่าวจบ พระราชาทรงกริ้วมาก ถือว่าเป็นการหลบลู่ ไม่รุ้จักฟ้าสุงแผ่นดินต่ำ โทษครั้งนี้ถึงกับต้องถูกประหาร ๗ ชั่วโคตร แต่ด้วยความดีความชอบที่นางสามารถปลูกดอกไม้ที่ไม่มีใครสามารถปลูกได้ ถ้าจะฆ่าทิ้งเสียก็เสียดาย จึงรับสั่งให้นางเป็นคนดูแลสวน ปลูกดอกไม้ ห้ามออกจากสวนนั้นจนชั่วชีวิต” “หญิงคนนั้น ชื่ออะไร” เจ้าหญิงเอ่ย หลังจากฟังอย่างเลื่อนลอยอยู่นาน “ไม่มีใครรู้ว่านางชื่ออะไร…

รู้สึกตัวอีกครั้ง เจ้าหญิงกลับพบตัวเองโดดเดี่ยวเดียวดายอยู่ท่ามกลางทุ่งร้าง ที่ไม่มีใคร รอบข้างมีเพียงต้นไม้เหี่ยวเฉา ดอกไม้แห้งๆ ที่รอวันตายด้วย ขาดน้ำมาจุนเจือและขาดการดูแลมาแรมปี เจ้าหญิงพยายามพยุงตัวเองขึ้น แต่เรี่ยวแรงไม่รู้หายไปไหนหมด ” ช .. ช ช่วย..ด” เสียงเจ้าหญิงยังคงเครืออยู่แค่ลำคอ ยามเมื่อลมพัดมา ก็โอนเอนไปตามแรงลมอย่างไร้แรงต้าน เจ้าหญิงหลับตาพยายามรวบรวมสติและคิดถึงเหตุการณ์ก่อนหน้า นางมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร? เมื่อคืน .. ใช่..เมื่อคืนมีงานฉลองวันคล้ายวันเกิดของเธอ พอเวลาก้าวเข้าสู่ยามสอง เธอก็เข้าสู่วัย ๒๐ บริบูรณ์ ข้าราชบริพาร พ่อค้าประชาชน เสนาอำมาตย์ ต่างจุดพลุบรรเลงเพลงรื่นเริง เป็นคืนที่ท้องฟ้าเต็มไปด้วยหมู่ดาว แสงไฟที่พวยพุ่งจากการจุดของเหล่าพนักงาน ช่วยแต่งเติมท้องฟ้าให้งดงามยิ่งนัก เสียงโห่ร้องก้องกู่ไม่ขาดสาย ของกำนัลนานัปประการจากเมืองเพื่อนบ้านที่ร่วมแสดงความยินดี บิดากับมารดายืนเคียงข้างกันยิ้มร่วมดื่มฉลองในการเลี้ยงครั้งนี้ เวลาผ่านไป..อย่างมีความสุข เมื่อเค้กชิ้นใหญ่ที่สุดในเมืองที่สั่งทำเป็นพิเศษ จากการระดมของช่างเค้กมีฝีมือทั่วอาณาจักร เค้กชิ้นนี้ถือว่าเป็นเค้กมงคล หลังจากเจ้าหญิงเป่าเค้กแล้วจะแบ่งทุกชิ้นให้แก่ประชาราษฏร์ ก่อนการเป่าเค้กชิ้นใหญ่ มีการดับไฟทุกดวง มีเพียงแสงเทียน ๒๐ ดวงจากเค้กชิ้นโตนั้น เมื่อสิ้นสุดเพลงแฮปปี้เบิร์ธเดย์ เจ้าหญิงอธิษฐานก่อนจะเป่าเทียนบนเค้กใบใหญ่ หลังจากเทียนแท่งสุดท้ายดับลง อันธการก็ปกคลุมทั่วอาณาบริเวณ… องค์หญิงจำได้แค่นั้น และเมื่อรู้สึกตัวอีกที เธอก็อยู่ที่ไหนสักแห่ง ที่เธอไม่คุ้นเคย น่ากลัว และไม่มีใคร “นี่ เธอๆ เธอได้ยินฉันมั้ย” เสียงใครคนหนึ่งดังจากข้างหลังเจ้าหญิง แต่ไม่น่าจะเรียกเจ้าหญิง เพราะชั่วชีวิต ไม่เคยมีใครเรียกนางด้วยน้ำเสียงที่กันเอง และไร้ความเคารพอย่างนี้ นางพยายามพยุงตัวเองขึ้นอย่างช้าช้า มองไปรอบๆ ก็ไม่ปรากฏว่ามีใคร มีแต่ความว่างเปล่า และลมพัดวูบวาบที่ทำให้ร่างเธอโอนเอน “เธอ เธอนั่นแหละ ฉันอยู่นี่” เสียงนั้นอยู่ใกล้เจ้าหญิงยิ่ง นางจึงมองไปตามเสียง เจ้าหญิงแทบสิ้นสติสมประดีกับสิ่งที่นางได้ประสบ เจ้าของเสียงนั้นเป็นดอกไม้สีเหลืองที่เหี่ยวแห้งรอวันตาย! เธอรู้จักดอกไม้ชนิดนี้ดี ดอกไม้นี้ชื่อว่า *ดอกกระดาษ เป็นดอกไม้ที่อยู่ได้นานวัน ไม่รู้จักโรย เมื่อถูกละอองน้ำค้างหรือน้ำเพียงเล็กน้อย ดอกจะหุบได้ ทุกเดือนเจ้าป้ากัญจนาวลัยผู้ดูแลอุทยานหลวงจะให้คนนำมาถวาย แต่ทุกดอกที่นางเคยเห็น ล้วนสดสวยไม่แห้งเหียวใกล้ตายเช่นนี้ เจ้าหญิงรวบรวมสติ แล้วเอ่ยขึ้น “ท..ที่นี่ คือ ที่ไหน ท..ทำไมดอกไม้พูดได้” “เธอก็ลองมองดูตัวเธอเองสิ แล้วจะรู้ว่าทำไมดอกไม้พูดได้” เจ้าหญิงสำรวจตัวเอง นางแทบสิ้นสติอีกครั้ง เมื่อพบว่าตัวนางเองเป็นดอกไม้ ! โปรดติดตามตอนต่อไป ข้อมูลเพิ่มเติม…