เด็กชายบุญมายืนหน้าซีดหน้าห้องอาจารย์ใหญ่ สักพักมีเสียงเรียกให้เข้าไปข้างใน
ด้านในห้องไม่กว้างนัก เพดานมีพัดลมหมุนเอือยๆ หน้าต่างทุกบานเปิดกว้าง ลมโชยผ้าม่านปลิว รอบๆห้องประดับประดาด้วยภาพ และถ้วยรางวัลต่างๆที่รร.เคยได้รับมาในอดีต
“ว่าไง เด็กชายบุญมา” อ.ใหญ่ทักเมื่อบุญมาโผล่เข้าไปในห้อง
“อาจารย์ใหญ่ครับ ผมไม่อยากเรียนซ้ำชั้นอีกแล้ว ป. 6 ผมซ้ำมา 1 ปีแล้วนะครับ”
“แต่คะแนนเธอไม่ถึงเกณฑ์นี่ จะให้อาจารย์ทำยังไง” อาจารย์ใหญ่ พูดพลางขยับเก้าอี้ ลุกเดินมายังบุญมา
“แต่ความจริงแล้ว เธอก็ขาดไม่กี่คะแนนหรอกนะ แค่ 4-5 คะแนน” อาจารย์ใหญ่เดินมาด้านหลังที่บุญมานั่ง วางมือทั้งสองข้างบนบ่าบุญมา แล้วพูดต่อ
“ถ้าเธออยากจะผ่านจริงๆ ก็สามารถทำได้ แต่มีข้อแม้..”
เย็นวันนั้นบุญมากลับบ้านช้ากว่าปกติ แต่ก็ไม่มีใครสนใจจะถามอะไร นอกจากจะถามว่าปีนี้บุญมาสอบผ่านชั้นป. 6 หรือไม่
“ผ่านครับ” บุญมาตอบด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
“ผมสอบผ่านแล้วครับพ่อ พ่ออย่าลืมสัญญานะ ที่บอกว่า ถ้าผมสอบผ่าน จะขออะไรก็ได้”
“เออ พอจำได้ ว่าแต่ลูกจะเอาอะไรละ”
“พ่อให้จริงๆนะ”
“เอาน่า พอพูดแล้วไม่คืนคำ”
“ผมขอ..ไอ้โต้งของพ่อนะพ่อ”
“ห่ะ? ..เอ็งว่ายังไง” พ่อทำท่าตกใจเมื่อได้ยิน ไอ้โต้งไก่ชนที่พ่อเฝ้าป้อนข้าวเช้าเย็น มันเคยสร้างวีรกรรมไล่จิกไก่ชนของหมู่บ้านเหนือที่ว่าเก่งๆได้ และปลายปีนี้ ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด เจ้าโต้งจะขึ้นสังเวียนเป็นครั้งแรกในงานประจำปี
“พ่อให้ไม่ได้”
“ไม่ทันแล้วพ่อ” บุญมาพูดอย่างผู้ชนะ
“อะไรไม่ทัน” พ่อยังสงสัย
“ผมเอาเจ้าโต้งของพ่อไปขายแล้ว” พูดจบ บุญมารีบวิ่งลงจากบ้านไปเล่นกับเพื่อนๆ ทิ้งพ่อนั่งเหม่อเคว้งคว้างว่างเปล่าราวคนอกหัก
อาจารย์ใหญ่นั่งเช็ดน้ำให้เจ้าโต้งอย่างทะนุถนอม ดวงตาเป็นประกาย
“ตั้งแต่วันนั้นที่แกมาสำแดงฤทธิ์ชนะไก่ที่หมู่บ้านเหนือ ข้าก็เฝ้าคำนึงคิดถึงแกตลอดเวลา วันนี้แกเป็นของข้าแล้ว ฮ่าๆๆ”