คำสุดท้าย

“ฮัลโหล”

“อือ..”

“ยุ่งอยู่ไม๊?”

“อือ..”

“สบายดีไม๊?”

“อือ..”

“………..”

“………..”

“………..”

“………..”

ห้านาทีผ่านไป..

“………..”

“………..”

“ถ้าไม่มีอะไร งั้นแค่นี้ก่อนนะ” เธอพูด(แล้ว)

“……….”

เธอวางสายไปแล้ว .. แต่ผมยังถือโทรศัพท์อยู่อย่างนั้น

เมื่อก่อนกับตอนนี้มันต่างกันมาก
อนิจจัง..มันไม่เที่ยง

เมื่อก่อน…เรื่องราวมากมาย เล่าไม่รู้จบ ไม่อยากวาง อยากได้ยินเสียง อยากรับรู้ว่ายังอยู่สบายดี

เวลาผ่านไป เราห่างกัน..ความสัมพันธ์เริ่มจาง ราวกลิ่นกฤษณาที่อยู่ห่างนับร้อยลี้ กลิ่นริบหรี่หายไปในป่า..

เข้าใจในสรรพสิ่ง ความจริงคือความเปลี่ยนแปลง
จากเคยรักอาจหน่ายแหนง จากร้อนแรงกลับเงียบเฉย.

ที่โทรมาวันนี้ มิได้เอื้อนเอ่ยขอให้เธอกลับมาดังเดิม เพียงอยากรู้ความเป็นไป และอยากกล่าวคำสุดท้ายกับเธอ..

คำสุดท้าย..“ฉันเป็นมะเร็ง คงอยู่ได้ไม่นาน..” ที่ไม่ได้กล่าว..

โทรศัพท์ยังคงอยู่ในมือ เสียงไอดังถี่ขึ้นเรื่อยๆ มือกำโทรศัพท์แน่น น้ำตาไหลอาบแก้มสองข้าง เสียงไอเพิ่มความถี่ และมีน้ำหนักขึ้นเรื่อยๆ..เลือดทะลักออกจากปากเป็นลิ่มๆ

ร่างร่วงลงจากเก้าอี้..

 

ไร้ลมหายใจ แต่มือยังกำโทรศัพท์แน่น..