say

ช่วงความเปลี่ยนแปลงของชีวิตอีกหนึ่งอย่างกำลังเกิดขึ้นกับผม เป็นการเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่ทั้งชีวิตและจิตใจไปตลอดกาล ความเปลี่ยนแปลงนี้มีเกือบทุกคน และมีกันมานานมากแล้วตั้งแต่โบราณ แต่เรื่องอย่างนี้ไม่เกิดขึ้นกับใครย่อมไม่รู้หรอกครับ ผมกำลัังจะบอกว่า “ผมกำลังจะเป็นพ่อคน” อยู่กับแฟนมานานกว่า 3 ปี คุยกันตลอดเวลาว่า สำหรับเรา ลูกนะ มีก็ได้ ไม่มีก็ไม่เป็นไร แต่ยิ่งแก่ตัวขึ้นก็ยิ่งรู้สึกว่า “โดดเดี่ยว” ลังเลใจระหว่าง ใจหนึ่งก็อยากมี แต่อีกใจก็กลัว .. ..กลัวว่าเราจะเลี้ยงเขาให้ดีได้ไหม? ..กลัวว่าถ้าเราว่าลูกแล้วลูกไม่ฟัง เราจะทำยังไง? ..กลัวว่าลูกโตมาจะเป็นคนดีไหม? ..กลัวว่า ฯลฯ ความกลัวสารพัดจะกลัว ประเดประดังเข้ามาหลังทราบข่าวว่าแฟนท้องได้ 2 เดือน เราเริ่มระแคะระคายว่าท้อง เมื่อผ่านไป 1 เดือน แฟนบอกเมนส์ไม่มา อาการเมนส์ไม่มาใช่ว่าจะมีสาเหตุมาจากท้องอย่างเดียว อาจจะเพราะเครียด หรืออายุที่มากขึ้นก็ได้ แต่เมื่อเริ่มเข้าเดือนที่ 2 เมนส์ก็ยังไม่มา และที่สำคัญ แฟนมีอาการแปลกๆที่บ่งว่าอาจจะท้องได้ นั่นคือ หงุดหงิดง่าย อารมณ์แปรปรวน เคลื่อนไส้ และปวดท้องน้อย เพื่อให้หายสงสัย จึงตัดสินใจซื้ออุปกรณ์ตรวจครรภ์ด้วยตนเองมาตรวจ และผลก็เป็นไปดั่งที่นึกหวั่น นั่นคือขึ้นมา 2 ขีด หมายความว่า แฟนผมท้อง!! ความกลัวทั้งหมดที่กล่าวข้างต้นก็ประเดประดังทันที คิดถึงแม่ คิดถึงพ่อ สมัยเมื่อท่านท้องก็คงมีอาการไม่ต่างกันมากนัก ความรู้สึกนึกคิดแห่งความเป็นพ่อก่อตัวทันที ในหัวเริ่มมีเรื่องให้คิดมากมายต่างๆนานาสารพัด ..ถึงตอนนี้เรื่องอื่นๆ ต้องโยนทิ้งให้หมด พุ่งประเด็นไปที่ลูกน้อยในท้องอย่างเดียว หลายครอบครัวที่มักมีปัญหากันระหว่างผัวเมีย ถ้าลองมีลูกขึ้นมา ผมว่าถ้าผู้ชายไม่แย่จนเกินไปนักและมีความเป็นมาตรฐานของผู้ชาย เขาจะต้องรู้สึกรักลูกรักเมีย และรักครอบครัวมากขึ้นกว่าเดิมมาก ผมกล้าพูด เพราะตอนนี้ผมเป็นอย่างนั้น.. ผมรู้สึกรักแฟนผมมากขึ้น ความรักนั้นแผ่ไปถึงลูกน้อยๆในท้องและคนรอบข้าง ถึงตอนนี้ผมก็ยังรู้สึกตื่นเต้นไม่หาย ผมจะเป็นพ่อคนรึนี่!!

(ต่อจากตอนที่แล้ว ปริศนาการตาย) อา หรือ สระอา พงศ์พัฒนพงศ์ นักศึกษาปี 4 คณะนิติศาสตร์ แม้จะพึ่งย้ายมาอยู่ที่รมณียคอนโดได้ไม่นาน แต่ด้วยความที่เป็นคนช่างสังเกต เขาจึงรู้จักเกือบหมดทุกคนในคอนโดแห่งนี โดยที่คนเหล่านั้น รู้จักเขาเพียงไม่กี่คน อา เป็นคนที่รักความยุติธรรม ไม่ชอบการเอาเปรียบ เขาเลือกเรียนในคณะนิติศาสตร์โดยไม่ลังเลหลังจากพ่อเสียชีวิตลงอย่างมีเงื่อนงำ ทิ้งความมุ่งมั่นและความตังใจเดิมที่จะเรียนศิลปะ แม้จะทำใจได้ยากเหลือเกิน แต่ความเจ็บช้ำในอดีตพลักดันให้อามุ่งมั่นในทางแห่งความยุติธรรม เขาอยากจะผดุงมันไว้อย่างน้อยที่สุดเพื่อพ่อผู้ล่วงลับ ถึงวันนี้เขาก็ยังยืนยันว่า พ่อถูกฆาตกรรม ไม่ใช่อัตวินิบาตกรรม!!! เหตุการณ์ที่สีนวลเสียชีวิตด้วยความแปลกประหลาด ยังอยู่ในความสนใจของทุกคน ดังนั้น วันต่อมา จึงมีคนมาร่วมสังเกตการณ์มากกว่าวันแรก อาสังเกตเห็นว่า บุคคลหนึ่งซึ่งไม่ควรจะหาย แต่หายไป เขาเฝ้าสังเกตความผิดปกติอยู่เงียบๆ แล้วก็บังเกิดความผิดสังเกตอีกครั้งหนึ่ง !! ในบรรดาผู้ที่ให้ความสนใจต่อเหตุการณ์นี้ ส่วนใหญ่เป็นผู้ใหญ่ หรือคนแก่ ส่วนเด็กวัยรุ่น ก็คงมีแต่เขา แต่วันนี้มีเพิ่มมาอีกหนึ่ง หญิงสาวผมยาว ผู้ซ่อนแววตาไว้หลังแว่นตา ในชุดเสื้อยืดสีขาว กางเกงยีนส์สามส่วน เธอเป็นใคร ทำไมเขาไม่เคยเห็น อาพยายามจ้องมองเธออย่างจับผิด เธอตาหน้าตาเหมือนสักคนที่อยู่อาศัยอยู่ในคอนโดแห่งนี้ แต่ยิ่งคิดเท่าไรก็คิดไม่ออก เมื่อลุงเกิดมาถึง เธอก็เฉลยสิ่งที่เค้าคิดทันที “วันนี้พ่ออยู่เวร เลยให้หนูลงมาแทน” เสียงกังวานสดใสชัดถ้อยชัดคำ ลักษณะแบบนี้เธอน่าจะเรียนครุศาสตร์ หรือไม่ก็นิเทศ หรือถ้าไม่เช่นนั้นคงต้องเป็นแม่ค้าขายอะไรสักอย่างแน่ๆ แต่เดี๋ยวนะ พ่ออยู่เวร งั้นก็แสดงว่า เธอเป็น.. “ค่ะ ปกติหนูพักอยู่กับย่า แต่ช่วงนี้ปิดเทอมเลยกลับมาเยี่ยมพ่อ” “ไม่คิดว่าหมวดสรวัฒน์จะมีลูกสาวโตน่ารักขนาดนี้นะเนี่ย” ลุงเกิดเดินมาตรงกลางวงม้านั่งหินอ่อน ที่มีคนอื่นๆ นั่งรออยู่แล้ว “ลุงเกิด ที่มานี่ เราอยากจะรู้ความคืบหน้า ตกลงยามมันกลับจากต่างจังหวัดหรือยัง?” พันเปิดประเด็นทันทีอย่างใจร้อน “เฮ้อ..” ลุงเกิดถอนหายใจก่อนจะกล่าวสืบไปว่า “ข้าก็พยายามจะไม่คิดมาก และไม่อยากจะหาคนผิดหรอกนะ แต่ดูๆ เรื่องนี้มันก็แปลกๆจริงๆ” “ยังไงเหรอลุง” “เมื่อเช้านี้ข้าไปที่บริษัทรักษาความปลอดภัย ต้นสังกัดที่ส่งยามมาทำงานที่นี่ เขาบอกว่า วิเชียรลาออกไปแล้ว ไม่ได้ลากลับบ้านอย่างที่เราเข้าใจ พรุ่งนี้ทางบริษัทจะส่งยามคนใหม่มาแทน” “อ้าว ..แล้วใครเป็นคนบอกว่ายามลากลับบ้าน” “เรื่องนี้วิเชียรเป็นคนบอกข้าเอง ข้าก็เลยสงสัย ว่าทำไมวิเชียรถึงต้องโกหกข้า ที่ผ่านมามันก็ดูเป็นคนดีคนหนึ่ง ส่วนว่าบ้านที่ต่างจังหวัดอยู่ไหน มีครอบครัวเป็นอย่างไร อันนี้ไม่รู้เลย” “ฉันว่ายามคนนี้มันแปลกๆอยู่นะลุงเกิด ” หลังจากนั่งฟังอยู่นาน…